Οι αναλυτές υγειονομικής περίθαλψης γνωρίζουν εδώ και αρκετό καιρό ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των φύλων στην καρδιαγγειακή φροντίδα και τα αποτελέσματα σε ενήλικες που έχουν διαβήτη τύπου 1. Για παράδειγμα, στις γυναίκες επικρατούν υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας και καρδιαγγειακοί κίνδυνοι. Ωστόσο, παρόλο που ο διαβήτης τύπου 1 ξεκινά συνήθως στην παιδική ηλικία, οι διαφορές όσον αφορά στο φύλο μεταξύ των παιδιών ήταν λίγο πολύ ένα μυστήριο.

Μια νέα εργασία από ερευνητές στην Ολλανδία που δημοσιεύτηκε στο ευρωπαϊκό ιατρικό περιοδικό Diabetologia, ρίχνει λίγο … φως στο θέμα. Οπως φαίνεται, υπάρχουν διαφορές μεταξύ των φύλων στα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 και τα αποτελέσματα φαίνεται να είναι χειρότερα μεταξύ των κοριτσιών, ειδικά στην εφηβεία.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Diabetes Self – Management, οι ερευνητές διεξήγαγαν μια εκτενή έρευνα δημοσιευμένων άρθρων για αυτό το θέμα. Οι πληροφορίες προέρχονται από τη βάση δεδομένων MEDLINE, μια βιβλιογραφική βάση δεδομένων που δημιουργήθηκε από την Εθνική Βιβλιοθήκη Ιατρικής των ΗΠΑ που περιέχει περισσότερες από 29 εκατομμύρια αναφορές σε άρθρα περιοδικών στις επιστήμες της ζωής με έμφαση στη βιοϊατρική. Οι συγγραφείς εντόπισαν συνολικά 8.640 άρθρα και τα μείωσαν σε περίπου 1.200. Στη συνέχεια, αφού απέρριψαν τα περισσότερα για διάφορα μειονεκτήματα (έλλειψη πλήρους κειμένου, λάθος τύπο άρθρου, ανεπαρκής ανάλυση, έλλειψη πληροφοριών για τη διαφορά φύλου κ.λπ.), συμφώνησαν με 90 μελέτες για αναθεώρηση. Αυτές οι μελέτες περιείχαν δεδομένα για 643.217 άτομα.

Διαβήτης τύπου 1 στα κορίτσια: Μεγαλύτερες δυσκολίες σε σχέση με τα αγόρια

Οι περισσότερες από τις μελέτες έδειξαν υψηλότερους αριθμούς HbA1C στα κορίτσια, τόσο όταν διαγνώστηκαν όσο και κατά τη διάρκεια της επακόλουθης θεραπείας. Οι ερευνητές εντόπισαν επίσης αυτό που ονόμασαν “μια πιο απότομη αύξηση της HbA1c με την πάροδο του χρόνου”. Πολλές μελέτες, ανέφεραν, διαπίστωσαν επίσης ότι τα κορίτσια είχαν υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ), μεγαλύτερη τάση για παχυσαρκία και υπερβαρότητα, καθώς και μεγαλύτερο ποσοστό δυσλιπιδαιμίας. Τα κορίτσια ήταν, επίσης, πιο πιθανό να νοσηλευτούν και να υποστούν διαβητική κετοξέωση. Το γυναικείο φύλο χρησιμοποιούσε αντλίες ινσουλίνης πιο συχνά σε σχέση με τους άνδρες και απαιτούσαν υψηλότερες δόσεις ινσουλίνης.

Η μερική ύφεση του διαβήτη καθώς και το χαμηλό σάκχαρο στο αίμα (υπογλυκαιμία), ωστόσο, ήταν πιο διαδεδομένα στα αγόρια. Οι διαφορές μεταξύ νεαρών αγοριών και κοριτσιών με διαβήτη τύπου 1 έγιναν ακόμη πιο έντονες στην εφηβεία. Οι συγγραφείς αξιολόγησαν ζητήματα ποιότητας ζωής μέσω τυπικών ερωτηματολογίων και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι “όλες οι μελέτες ανέφεραν χαμηλότερη ποιότητα ζωής στα κορίτσια που συμμετείχαν”. Οι γονείς των παιδιών που ο διαβήτης τύπου 1 είναι στη ζωή τους, συμφώνησαν, λέγοντας ότι τα αγόρια βαθμολογούνται υψηλότερα σε κατηγορίες όπως η αυτοεκτίμηση, η ψυχική υγεία και η επικοινωνία.

Αν και η φύση των μελετών που συμβουλεύτηκαν δεν έδωσε οριστικές εξηγήσεις για τις διαφορές φύλου, οι συγγραφείς έκαναν αρκετές εικασίες. Μια πιθανότητα, έγραψαν, μπορεί να είναι η επίδραση των στεροειδών του φύλου όπως τα οιστρογόνα και τα ανδρογόνα, τα οποία “είναι γνωστό ότι έχουν διαφορετικές επιδράσεις στη σύνθεση του σώματος και στον ενεργειακό μεταβολισμό”. Τόνισαν επίσης ότι οι “γυναικείες ορμονικές αιχμές” κατά τη διάρκεια της εφηβείας επηρεάζουν την ευαισθησία στην ινσουλίνη όταν υπάρχει διαβήτης τύπου 1. Και πάλι, κατά την εφηβεία, τα αγόρια αναπτύσσουν περισσότερη άλιπη μάζα σώματος ενώ τα κορίτσια αποκτούν περισσότερη μάζα λίπους, “μια φυσιολογική αλλαγή που μπορεί να ενισχυθεί στον διαβήτη τύπου 1 από την ποσότητα της ινσουλίνης που χρησιμοποιείται”.