Μερικές εβδομάδες αφού ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε την υποστήριξή του για τον περιορισμό του κόστους για ινσουλίνη στα 35 δολάρια το μήνα στο πλαίσιο των προγραμμάτων Medicare και ιδιωτικής ασφάλισης, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψήφισε ένα νομοσχέδιο που κάνει ακριβώς αυτό, αλλά η Γερουσία των ΗΠΑ φαίνεται απίθανο να ακολουθήσει το παράδειγμά της, αφού το νομοσχέδιο της Βουλής προφανώς δεν διαθέτει τις 60 ψήφους που θα χρειάζονταν για να περάσει στη Γερουσία. Ωστόσο, οι γερουσιαστές που εργάζονται για το θέμα σταθμίζουν άλλες ενέργειες για να μειώσουν το κόστος της ινσουλίνης, σύμφωνα με μια πρόσφατη αναφορά του Kaiser Health News.

Το άρθρο αναφέρει ότι ο ηγέτης της πλειοψηφίας της Γερουσίας Τσακ Σούμερ ζήτησε από δύο γερουσιαστές – έναν Δημοκρατικό και έναν Ρεπουμπλικανό – να δημιουργήσουν ένα νομοσχέδιο για την τιμολόγηση της ινσουλίνης που θα μπορούσε να κερδίσει τη δικομματική υποστήριξη και να περάσει από τη Γερουσία. Αυτοί οι δύο γερουσιαστές έχουν δημιουργήσει το “σκελετό” ενός νομοσχεδίου, με βάση ένα νομοσχέδιο που επεξεργάστηκαν οι δύο γερουσιαστές πριν από τρία χρόνια. Αυτό δεν στόχευε απλώς στον περιορισμό του ποσού που οι άνθρωποι πληρώνουν από την τσέπη τους για την ινσουλίνη, αλλά θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει ορισμένες από τις δομικές αιτίες της υψηλής τιμής καταλόγου της ινσουλίνης στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι τιμές καταλόγου των ΗΠΑ για ινσουλίνη έχουν αυξηθεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όπως περιγράφεται σε μια νέα έκθεση της Οργάνωσης Human Rights Watch. Σύμφωνα με την τρέχουσα νομοθεσία των ΗΠΑ, το σύστημα Medicare δεν επιτρέπεται να διαπραγματεύεται τις τιμές των φαρμάκων με φαρμακευτικές εταιρείες και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες δεν δύνανται να διαπραγματευτούν όπως μπορεί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση σε σχέση με τις τιμές.

Μια σειρά από διαθέσιμες στρατηγικές για τη μείωση των τιμών

Ο κύριος στόχος του προηγούμενου νομοσχεδίου, για τη μείωση της τιμής της ινσουλίνης του 2019, ήταν να μειώσει το κόστος της ινσουλίνης σε επίπεδο κοντά σε αυτό που ήταν το 2006. Αυτό είχε ως στόχο να απαγορεύσει τις πληρωμές εκπτώσεων για την ινσουλίνη στους διαχειριστές παροχών φαρμακείου — εταιρείες που διαπραγματεύονται για λογαριασμό ασφαλιστικών εταιρειών, ενεργώντας ως “μεσάζοντες”.

Οι διαχειριστές παροχών φαρμακείου λαμβάνουν συνήθως ένα ποσοστό της έκπτωσης που διαπραγματεύονται για λογαριασμό ασφαλιστικών εταιρειών. Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με πολλούς παρατηρητές, ότι υπάρχει ανοδική πίεση στις τιμές καταλόγου των κατασκευαστών, καθώς οι διαχειριστές παροχών φαρμακείων προσπαθούν να διαπραγματευτούν τη μεγαλύτερη δυνατή έκπτωση.

Για παράδειγμα, εάν ένας διευθυντής παροχών φαρμακείου διαπραγματευτεί μια έκπτωση 50% από την τιμή καταλόγου ενός φαρμάκου των 100 $ για λογαριασμό μιας ασφαλιστικής εταιρείας, η ασφαλιστική εταιρεία θα πληρώσει στον κατασκευαστή 50 $ για το φάρμακο και θα πληρώσει επίσης στον υπεύθυνο παροχών φαρμακείου ένα σταθερό ποσοστό της έκπτωσης 50 $ που διαπραγματεύτηκε.

Αλλά εάν ένας διευθυντής παροχών φαρμακείου διαπραγματευτεί μια έκπτωση 75% από την τιμή καταλόγου ενός φαρμάκου των 200 $ για λογαριασμό μιας ασφαλιστικής εταιρείας, η ασφαλιστική εταιρεία θα πληρώσει στον κατασκευαστή το ίδιο ποσό όπως στο προηγούμενο σενάριο – 50 $ – αλλά θα πληρώσει το επίδομα φαρμακείου διαχειριστή ένα σταθερό ποσοστό της έκπτωσης 150 $ που διαπραγματεύτηκε, τρεις φορές περισσότερο σε σχέση με το προηγούμενο σενάριο.

Επιστροφή στις τιμές του 2006

Σύμφωνα με το νομοσχέδιο του 2019, οι κατασκευαστές ινσουλίνης θα μπορούσαν να συμφωνήσουν να επιστρέψουν στις τιμές καταλόγου του 2006 με αντάλλαγμα να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσουν εκπτώσεις στους διαχειριστές παροχών φαρμακείων. Στη συνέχεια, θα μπορούσαν να αυξήσουν την τιμή καταλόγου της ινσουλίνης τους κάθε χρόνο όχι περισσότερο από το συνολικό ποσοστό του ιατρικού πληθωρισμού.

Οι υποστηρικτές αυτής της στρατηγικής λένε ότι θα βοηθούσε περισσότερους ανθρώπους από τον περιορισμό του κόστους της ινσουλίνης στο πλαίσιο των ασφαλιστικών προγραμμάτων, καθώς θα μείωνε επίσης το κόστος της ινσουλίνης για άτομα που δεν έχουν ασφάλιση. Αλλά οι δύο στρατηγικές θα μπορούσαν επίσης να συνδυαστούν.

Υπάρχουν, φυσικά, άλλοι τρόποι με τους οποίους το Κογκρέσο θα μπορούσε να βελτιώσει την πρόσβαση και την οικονομική προσιτότητα στην ινσουλίνη, αν και ορισμένοι από αυτούς είναι απίθανο να κερδίσουν υποστήριξη από 60 γερουσιαστές. Όπως σημειώθηκε σε ένα πρόσφατο άρθρο γνώμης στο MedPage Today, το Κογκρέσο θα μπορούσε να επιτρέψει στο Medicare να διαπραγματευτεί τις τιμές των συνταγογραφούμενων φαρμάκων —όχι μόνο τις τιμές της ινσουλίνης, αλλά για όλα τα φάρμακα— με τις φαρμακευτικές εταιρείες, προς όφελος άμεσα των εγγεγραμμένων στο Medicare. Θα μπορούσε να επιβάλει οικονομικές κυρώσεις εάν οι φαρμακευτικές εταιρείες αυξήσουν την τιμή ενός φαρμάκου περισσότερο από το συνολικό ποσοστό πληθωρισμού.

Όταν πρόκειται για μέτρα ειδικά για την ινσουλίνη, το Κογκρέσο θα μπορούσε να απαιτήσει από όλα τα προγράμματα ασφάλισης υγείας να καλύπτουν την ινσουλίνη χωρίς καμία έκπτωση ή ακόμη και χωρίς συμπληρωματικές πληρωμές, ουσιαστικά καθιστώντας δωρεάν την ινσουλίνη σε οποιονδήποτε έχει ασφάλιση υγείας. Ή η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα χρήματα των φορολογουμένων για να αγοράσει ινσουλίνη απευθείας από τους κατασκευαστές, διαπραγματευόμενη πιθανώς μια μεγάλη έκπτωση – και στη συνέχεια να διαθέσει την ινσουλίνη δωρεάν ή με χαμηλό κόστος σε όλους όσους δεν έχουν ασφαλιστική κάλυψη. Το Κογκρέσο είχε κάνει στο παρελθόν αυτό το βήμα για ορισμένα φάρμακα για τον HIV και εμβόλια, επομένως υπάρχει προηγούμενο για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να αναλάβει άμεσο ρόλο στις αγορές από φαρμακευτικές εταιρείες.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management