Όταν είναι μια παγωμένη, γκρίζα, θυελλώδης μέρα και κρυώνετε τόσο πολύ που τρέμετε, είναι πολύ δύσκολο να φανταστείτε ότι όλη αυτή η εμπειρία είναι ενδεχομένως ωφέλιμη για εσάς. Οι ειδικοί υγείας μαθαίνουν συνεχώς περισσότερα για τα πιθανά οφέλη της έκθεσης στο κρύο, ειδικά όταν συνοδεύεται από ρίγος. Η θεραπεία με έκθεση στο κρύο έχει ακόμη και όνομα: “Κρυοθεραπεία”.

Αν και η πρακτική είναι διαθέσιμη στους καταναλωτές σε ορισμένα μέρη, το πεδίο είναι τόσο νέο που οι αυστηρές ιατρικές μελέτες είναι λίγες. Αλλά μια νέα ελεγχόμενη μελέτη που παρουσιάστηκε στην πρόσφατη συνάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Μελέτη του Διαβήτη (EASD) βοήθησε να καλυφθεί μέρος αυτού του κενού. Υποδεικνύει ότι η έκθεση στο κρύο μπορεί να είναι ευεργετική για άτομα με διαβήτη τύπου 2. Τα στοιχεία παρουσιάστηκαν από τον Άνταμ Σέλερς, διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ στην Ολλανδία. Ανέφερε ότι το ρίγος κατά την επανειλημμένη έκθεση στο κρύο βελτιώνει την ανοχή στη γλυκόζη, μειώνει την αρτηριακή πίεση και μειώνει τα επίπεδα σακχάρου και λίπους στο αίμα.

Οι ερευνητές στρατολόγησαν 17 συμμετέχοντες — 11 άνδρες και τέσσερις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες — ηλικίας μεταξύ 40 και 75 ετών που είχαν επίπεδα σακχάρου στο αίμα και A1C στο ανώτερο εύρος. Τα άτομα εκτέθηκαν στο κρύο για μία ώρα κάθε μέρα για 10 ημέρες. Η έκθεση ήταν πιο περίπλοκη από ό,τι, για παράδειγμα, να στέκονται έξω σε μια κρύα μέρα, όπως εξήγησε ο καθηγητής. “Προκαλέσαμε το κρύο με ένα κοστούμι με έγχυση νερού που φορούσε ο συμμετέχων, μέσα από το οποίο ρέει νερό στους 10°C. Τελικά, ο συμμετέχων αρχίζει να τρέμει και το κάνει για τουλάχιστον μία ώρα κάθε πρωί για 10 ημέρες”. Η υπόθεση ήταν ότι το ρίγος μπορεί να προκαλέσει σύσπαση των μυών, δημιουργώντας έτσι θερμότητα και καύση θερμίδων.

Οφέλη που συνδέονται με την ρυθμιζόμενη έκθεση στο κρύο

Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του Diabetes Self – Management, οι ερευνητές χορήγησαν ένα τεστ ανοχής γλυκόζης από το στόμα δύο φορές για κάθε άτομο – μία φορά πριν από την έναρξη της δοκιμής 10 ημερών και ξανά στο τέλος. Ανέφεραν ότι η μέση γλυκόζη πλάσματος νηστείας (σάκχαρο αίματος) μειώθηκε σημαντικά σε 13 από τους 15 συμμετέχοντες ενώ η ανοχή στη γλυκόζη βελτιώθηκε κατά 6%. Οι συγκεντρώσεις τριγλυκεριδίων πλάσματος νηστείας και ελεύθερων λιπαρών οξέων μειώθηκαν επίσης (κατά 32%). Όπως επεσήμανε ο Σέλερς, “αυτό είναι σημαντικό επειδή τα ελεύθερα λιπαρά οξέα εμπλέκονται στο ρόλο της αντίστασης στην ινσουλίνη. Επιπλέον, η μεγάλη μείωση των τριγλυκεριδίων του ορού θα μπορούσε να έχει συνέπειες για την αθηροσκλήρωση”. Τέλος, και τα 15 άτομα εμφάνισαν μείωση της αρτηριακής πίεσης, η οποία ο Σέλερς είπε ότι σχετίζεται με μείωση του καρδιακού παλμού ηρεμίας.

Αν και είναι πολύ νωρίς για κάποιον να προτείνει στα άτομα με διαβήτη να … βυθίζονται σε μπανιέρες γεμάτες παγάκια, τα ευρήματα δημιουργούν ορισμένες πιθανότητες. Ένας από τους παρευρισκόμενους στην παρουσίαση της EASD, ο Denis P. Blondin από το Πανεπιστήμιο του Sherbrooke στον Καναδά, είπε: “Η πραγματικότητα είναι ότι γνωρίζουμε ότι μπορεί να είναι δύσκολο και ακόμη και επώδυνο για τα άτομα με παχυσαρκία να ασκούνται, και ως εκ τούτου, η έκθεση στο κρύο προσφέρει έναν παθητικό τρόπο βελτίωσης του μεταβολικού προφίλ και της καρδιαγγειακής μας υγείας. Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι δεν είναι ρεαλιστικό να προτείνουμε την έκθεση στο κρύο ως θεραπεία, αλλά οι άνθρωποι παραβλέπουν το γεγονός ότι η έκθεση στο κρύο έχει αυξηθεί σε δημοτικότητα τα τελευταία πέντε χρόνια και έχει επίσης αποτελέσει βασικό στοιχείο πολιτισμού για πολλές σκανδιναβικές χώρες”.