Μεταξύ των ενηλίκων με διαβήτη στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ποσοστό παχυσαρκίας έχει αυξηθεί σε διάστημα δύο δεκαετιών, ενώ παρατηρήθηκε βελτίωση στη διαχείριση των λιπιδίων του αίματος (χοληστερόλη και τριγλυκερίδια), σύμφωνα με μια νέα ανάλυση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Obesity.

Η παχυσαρκία είναι ένας πολύ γνωστός παράγοντας κινδύνου για διαβήτη, ο οποίος πιστεύεται ότι οφείλεται εν μέρει στο ότι ορισμένοι τύποι λιπώδους ιστού αυξάνουν την αντίσταση στην ινσουλίνη στο σώμα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι διαφορετικές προσεγγίσεις απώλειας βάρους για την παχυσαρκία έχουν αποδειχθεί ότι μειώνουν τον κίνδυνο για διαβήτη τύπου 2. Αλλά η παχυσαρκία έχει επίσης αποδειχθεί ότι αυξάνει τον κίνδυνο για διαβήτη τύπου 1 στους εφήβους, υπογραμμίζοντας τον περίπλοκο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η παχυσαρκία σε άλλες καταστάσεις υγείας.

Σε άτομα με διαβήτη, η παχυσαρκία συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο για χρόνια νεφρική νόσο και μη αλκοολική λιπώδη νόσο του ήπατος (NAFLD), μεταξύ άλλων πιθανών προβλημάτων υγείας. Ορισμένοι ειδικοί στον τομέα της υγείας πιστεύουν ότι για τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 και παχυσαρκία, η παχυσαρκία θα πρέπει να είναι ο κύριος στόχος θεραπείας, καθώς η σημαντική απώλεια βάρους μπορεί να βελτιώσει σημαντικά ή ακόμη και να επιλύσει τα αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Ενώ τόσο γενετικοί όσο και κοινωνικοί παράγοντες έχουν συνδεθεί με την παχυσαρκία και τον διαβήτη τύπου 2, πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι τα τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε εύπεπτους υδατάνθρακες είναι η κύρια αιτία της επιδημίας της παχυσαρκίας.

Αύξηση του επιπολασμού της παχυσαρκίας μεταξύ των ενηλίκων με διαβήτη

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Diabetes Self – Management, για την τελευταία ανάλυση, οι ερευνητές εξέτασαν τις τάσεις που σχετίζονται με τον διαβήτη και την παχυσαρκία μεταξύ των συμμετεχόντων στην Εθνική Έρευνα Εξέτασης Υγείας και Διατροφής των ΗΠΑ (NHANES), μια συνεχιζόμενη μελέτη που εξετάζει πολλές διαφορετικές τάσεις υγείας και διατροφής σε ένα εθνικά αντιπροσωπευτικό δείγμα ενηλίκων των ΗΠΑ. Στην ανάλυση συμπεριλήφθηκαν μόνο οι ενήλικες που ανέφεραν διάγνωση διαβήτη. Μεταξύ 1999-2002 και 2015-2020, ο συνολικός επιπολασμός της παχυσαρκίας μεταξύ των ενηλίκων με διαβήτη αυξήθηκε από 46,9% σε 58,1%. Ο επιπολασμός της παχυσαρκίας κατηγορίας 2 — όπως υποδεικνύεται από έναν δείκτη μάζας σώματος από 35 σε 39,9 — αυξήθηκε από 14,1% σε 16,6%, ενώ ο επιπολασμός της παχυσαρκίας κατηγορίας 3 — ΔΜΣ 40 ή μεγαλύτερο — αυξήθηκε από 10,3% σε 14,8%.

Ταυτόχρονα, παρατηρήθηκε κάποια βελτίωση στη διαχείριση των λιπιδίων του αίματος και της αρτηριακής πίεσης, ενώ ο έλεγχος της γλυκόζης στο αίμα βελτιώθηκε και στη συνέχεια χειροτέρεψε ξανά. Το ποσοστό των συμμετεχόντων που είχαν χοληστερόλη μη-HDL (μη υψηλής πυκνότητας λιποπρωτεΐνη ή “κακή”) χοληστερόλη κάτω από 130 mg/dl αυξήθηκε καθ’ όλη την περίοδο της μελέτης, όπως και η αναλογία με αρτηριακή πίεση κάτω από 140/90 mmHg. Το ποσοστό των συμμετεχόντων με επίπεδο A1C κάτω από 7% αυξήθηκε από 42,5% το 1999-2002 σε 51,8% το 2007-2010, αλλά στη συνέχεια μειώθηκε στο 48,0% το 2015-2020. Αντίστοιχα, το ποσοστό των συμμετεχόντων που ήταν σε αυτούς ή κάτω από αυτούς τους στόχους για τη χοληστερόλη, την αρτηριακή πίεση και την A1C αυξήθηκε από 8,3% το 1999-2002 σε 21,2% το 2011-2014 και στη συνέχεια μειώθηκε στο 18,5% το 2015-2020. Οι συμμετέχοντες με παχυσαρκία έτειναν να έχουν χειρότερα επίπεδα μη HDL χοληστερόλης και A1C σε σχέση με εκείνους χωρίς παχυσαρκία.

Αυτά τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι μπορεί να υπάρχουν ισχυρά πλεονεκτήματα για την εστίαση στον έλεγχο του σωματικού βάρους ως μέρος της θεραπείας του διαβήτη τύπου 2, σημείωσαν οι ερευνητές σε ένα άρθρο για τη μελέτη στο Healio. Ωστόσο, επισημαίνουν, επίσης, ότι οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης δεν κάνουν αρκετά για να υποστηρίξουν τις προσπάθειες απώλειας βάρους στους ασθενείς τους με διαβήτη, παρά τα στοιχεία που υποστηρίζουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις για την απώλεια βάρους για ενήλικες με παχυσαρκία.