Δεδομένου ότι η επιλογή χρήσης τεστ A1C (ένα μέτρο μακροπρόθεσμου ελέγχου της γλυκόζης στο αίμα) για τη διάγνωση του διαβήτη εισήχθη πριν από μια δεκαετία, μπορεί να υπήρχαν λιγότερες διαγνώσεις διαβήτη σε σχέση με ό,τι θα παρήγαγαν μόνο παλαιότερες μέθοδοι διάγνωσης του διαβήτη, κάτι που σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην λαμβάνουν τη θεραπεία που χρειάζονται, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The Lancet Regional Health – Europe.

Όπως σημειώθηκε σε ένα άρθρο σχετικά με τη μελέτη στο Medscape, η Αμερικανική Ένωση Διαβήτη εξέδωσε για πρώτη φορά οδηγίες σχετικά με τη χρήση της A1C ως διαγνωστικού εργαλείου το 2010, με τιμή 6,5% ή υψηλότερη που χρησιμοποιείται για ένδειξη διαβήτη.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) ακολούθησε το παράδειγμά του το 2011 και είναι πλέον κοινή σε όλο τον κόσμο η χρήση του A1C για τη διάγνωση του διαβήτη. Πριν από το 2010, οι κατευθυντήριες γραμμές για τη διάγνωση του διαβήτη περιλάμβαναν δύο μεθόδους που συνιστώνται ακόμα και σήμερα – μια δοκιμή γλυκόζης αίματος νηστείας ή μια δοκιμασία ανοχής γλυκόζης από το στόμα (OGTT).

Ένα επίπεδο γλυκόζης αίματος νηστείας 99 mg/dl ή χαμηλότερο θεωρείται φυσιολογικό, ένα επίπεδο 100-125 mg/dl υποδηλώνει προδιαβήτη και ένα επίπεδο 126 mg/dl ή υψηλότερο υποδεικνύει διαβήτη. Μια από του στόματος δοκιμασία ανοχής γλυκόζης περιλαμβάνει την κατανάλωση ενός διαλύματος που περιέχει γλυκόζη και, στη συνέχεια, τη μέτρηση της γλυκόζης στο αίμα σε διαφορετικά διαστήματα στη συνέχεια. Μετά από δύο ώρες, ένα επίπεδο γλυκόζης 140 mg/dl ή χαμηλότερο θεωρείται φυσιολογικό, ένα επίπεδο 140-199 mg/dl υποδηλώνει προδιαβήτη και ένα επίπεδο 200 mg/dl ή υψηλότερο υποδεικνύει διαβήτη.

Η πρόσφατη μελέτη

Η πιο πρόσφατη μελέτη εξέτασε τις αλλαγές στον αριθμό των ατόμων που διαγνώστηκαν με διαβήτη στη Δανία σε μια περίοδο 24 ετών, από το 1995 έως το 2018 — τόσο πριν όσο και μετά τις κατευθυντήριες γραμμές περιλάμβαναν την A1C ως επιλογή για τη διάγνωση του διαβήτη. Υπήρξαν 415.553 νέες διαγνώσεις διαβήτη κατά την περίοδο της μελέτης και οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τα δεδομένα αυτών των συμμετεχόντων για να υπολογίσουν ένα τυποποιημένο για την ηλικία ποσοστό διάγνωσης διαβήτη. Είναι σημαντικό να ελέγχεται η ηλικία σε μια μελέτη όπως αυτή, επειδή οι ηλικιωμένοι είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν διαβήτη και η ηλικιακή κατανομή των συμμετεχόντων δεν ήταν ακριβώς η ίδια από έτος σε έτος.

Οι διαγνώσεις διαβήτη μειώθηκαν μετά την εισαγωγή του τεστ A1C ως διαγνωστική επιλογή

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι από το 1995 μέχρι την εισαγωγή του A1C ως επιλογή διάγνωσης στη Δανία το 2012, το τυποποιημένο ποσοστό διάγνωσης διαβήτη υπερδιπλασιάστηκε – από 193 σε 396 ανά 100.000 άτομα, που αντιπροσωπεύει ετήσια αύξηση 4,1% σε αυτήν την περίοδο. Ωστόσο, από το 2012 έως το 2018, το ποσοστό διάγνωσης διαβήτη μειώθηκε σε 253 ανά 100.000 άτομα, αντιπροσωπεύοντας ετήσια μείωση 5,7% σε αυτήν την περίοδο.

Τα ιατρικά αρχεία έδειξαν ότι αυτή η μείωση στις διαγνώσεις οφείλεται στην πραγματικότητα από λιγότερα άτομα που άρχισαν θεραπεία για διαβήτη αφού έλαβαν ένα αποτέλεσμα δοκιμής A1C κάτω από 6,5% χωρίς προηγούμενη δοκιμή A1C. Πριν υιοθετηθεί το A1C ως τεστ για τη διάγνωση του διαβήτη, πολλοί γιατροί πιθανότατα θα είχαν παραγγείλει άλλη εξέταση για τουλάχιστον μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους – εξετάσεις που μπορεί να είχαν ως αποτέλεσμα τη διάγνωση του διαβήτη και την έναρξη θεραπείας για τον διαβήτη.

Επιπλέον, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι υπήρξε μια αλλαγή στην τάση για θανάτους που σχετίζονται με τον διαβήτη την ίδια στιγμή που η A1C συστήθηκε ως διαγνωστικό τεστ. Μεταξύ των δύο χρονικών περιόδων 1995-1997 και 2010-2012, το ποσοστό θανάτων από διαβήτη μειώθηκε από 69 σε 38 ανά 1.000 άτομα-έτη. Στη συνέχεια, όμως, το ποσοστό θανάτων από διαβήτη αυξήθηκε και πάλι φτάνοντας τους 48 ανά 1.000 άτομα-έτη το 2016-2018. Αν και αυτό θα μπορούσε να είναι σύμπτωση και δεν αποδεικνύει ότι οι αλλαγές στον τρόπο διάγνωσης του διαβήτη οδήγησαν σε περισσότερους θανάτους που σχετίζονται με τον διαβήτη, είναι επίσης πιθανό ότι οι καθυστερήσεις στη διάγνωση του διαβήτη και στην έναρξη της θεραπείας να οδήγησαν στην πραγματικότητα σε περισσότερους θανάτους.

Παρά τη συγκεκριμένη μελέτη, δεν υπάρχουν στοιχεία αυτή τη στιγμή ότι η χρήση του A1C ως διαγνωστικού τεστ για τον διαβήτη είχε επιβλαβείς επιπτώσεις. Ωστόσο, όπως λένε οι συγγραφείς, περαιτέρω μελέτες σχετικά με αυτό το θέμα – ειδικά αυτές που συγκρίνουν διαφορετικά αποτελέσματα δοκιμών στο σημείο της διάγνωσης του διαβήτη – θα μπορούσαν να οδηγήσουν τους ιατρικούς συλλόγους να επαναξιολογήσουν τις κατευθυντήριες οδηγίες τους εάν αποδειχθεί ότι η A1C οδηγεί στην πραγματικότητα σε λιγότερες διαγνώσεις.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management