Η εισπνεόμενη ινσουλίνη είναι αποτελεσματική στη μείωση της γλυκόζης στο αίμα με την πάροδο του χρόνου και μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς να αποφύγουν την αύξηση βάρους που σχετίζεται με τις ενέσιμες μορφές ινσουλίνης, σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Endocrine Practice.

Ερευνητές στην Κλινική του Κλίβελαντ, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και από τον κατασκευαστή ινσουλίνης MannKind μελέτησαν 309 άτομα με διαβήτη που χρησιμοποίησαν ινσουλίνη γεύματος σε κλινική δοκιμή 24 εβδομάδων. Οι συμμετέχοντες κυμαίνονταν από 18 έως 80 ετών και είχαν επίπεδο A1C μεταξύ 7,0% και 11,5%. Η μέση διάρκεια του διαβήτη ήταν 12,2 χρόνια και ο μέσος δείκτης σωματικής μάζας ήταν 30,8, που ανήκει στην κατηγορία των παχύσαρκων.

Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων, όλοι οι συμμετέχοντες έλαβαν ινσουλίνη glargine, μια ενέσιμη ινσουλίνη μακράς δράσης, ως βασική μορφή ινσουλίνης, η οποία συνεχίστηκε καθ ‘όλη τη διάρκεια της μελέτης. Εκτός από αυτή μετά την περίοδο τεσσάρων εβδομάδων, στους συμμετέχοντες ανατέθηκε τυχαία να πάρουν έναν από τους δύο τύπους ινσουλίνης γεύματος: ασπαρτική ινσουλίνη, μια ένεση ινσουλίνης βραχείας δράσης (154 συμμετέχοντες) ή μια εισπνεόμενη ινσουλίνη (150 συμμετέχοντες).

Οι ερευνητές ενδιαφέρονται περισσότερο για το εάν η εισπνεόμενη ινσουλίνη ήταν εξίσου αποτελεσματική με την ένεση ινσουλίνης για μακροχρόνιο έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα, αλλά επίσης μέτρησαν έναν αριθμό άλλων αποτελεσμάτων για να συγκρίνουν τις παρενέργειες μεταξύ των δύο τύπων ινσουλίνης. Πριν αρχίσουν να παίρνουν την καθορισμένη ινσουλίνη γεύματος, το μέσο επίπεδο A1C στην ομάδα της ινσουλίνης που εγχύθηκε ήταν 9,0% και 8,9% ήταν στην ομάδα εισπνεόμενης ινσουλίνης. Μετά από 24 εβδομάδες, η A1C μειώθηκε και στις δύο ομάδες, στο 7,7% στην ομάδα της ινσουλίνης που εγχύθηκε και στο 7,9% στην εισπνεόμενη ομάδα ινσουλίνης, δείχνοντας ένα σχεδόν παρόμοιο επίπεδο αποτελεσματικότητας για τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα.

Τα οφέλη από την εισπνεόμενη ινσουλίνη

Υπήρχαν, όμως, ορισμένα οφέλη και κίνδυνοι που ήταν μοναδικοί στην εισπνεόμενη ινσουλίνη. Σε σύγκριση με το σωματικό τους βάρος στην αρχή της μελέτης, τα μέλη της ομάδας της ινσουλίνης που εγχύθηκε πήραν κατά μέσο όρο 0,23 κιλά, ενώ τα μέλη της ομάδας εισπνεόμενης ινσουλίνης έχασαν κατά μέσο όρο 0,78 κιλά. Αν και πρόκειται για σχετικά μικρές αυξομειώσεις σωματικού βάρους αυτές οι αλλαγές συνέβησαν κατά τη διάρκεια μιας σχετικά σύντομης περιόδου μελέτης και θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο κλινικά σημαντικές εάν συνέχιζαν με τον ίδιο ρυθμό για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Η επίπτωση της υπογλυκαιμίας ήταν επίσης ελαφρώς χαμηλότερη στην εισπνεόμενη ομάδα ινσουλίνης, αλλά αυτή η μικρή διαφορά δεν ήταν αρκετή για να θεωρηθεί στατιστικά σημαντική. Τα μέλη της ομάδας εισπνεόμενης ινσουλίνης εμφάνισαν υψηλότερο ποσοστό επεισοδίων βήχα, με 29 μέλη να αναφέρουν τουλάχιστον ένα τέτοιο επεισόδιο σε σύγκριση με έξι μέλη της ομάδας ενέσιμης ινσουλίνης, όπως σημειώνεται σε ένα άρθρο του Healio για τη μελέτη. Σε όλη τη διάρκεια της μελέτης, οι συμμετέχοντες και στις δύο ομάδες έλαβαν παρόμοια συνολική ποσότητα ινσουλίνης και δεν υπήρχε διαφορά στα επίπεδα χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων στο τέλος της περιόδου μελέτης.

Αυτή η μελέτη καταδεικνύει ότι η εισπνεόμενη ινσουλίνη μπορεί να είναι μια αποτελεσματική επιλογή για ορισμένα άτομα που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ή προτιμούν να μην χρησιμοποιούν ινσουλίνη κατά το γεύμα. Επιπλέον, μπορεί να προσφέρει ελαφρά οφέλη για την απώλεια βάρους, αλλά ενέχει επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο βήχα – εκτιμήσεις που οι γιατροί και οι ασθενείς πρέπει να σταθμίζουν όταν αποφασίζουν ποια επιλογή είναι καλύτερη για ένα άτομο.

Με πληροφορίες από Diabetes Self-Management