Μια εμφυτεύσιμη θεραπεία διέγερσης του νωτιαίου μυελού που χρησιμοποιεί ήχο υψηλής συχνότητας ήταν αποτελεσματική στην ανακούφιση του πόνου από τη διαβητική νευροπάθεια και επίσης οδήγησε σε μακροχρόνιες βελτιώσεις στην ποιότητα ζωής, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης που παρουσιάστηκαν στην 81η επιστημονική συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Διαβήτη (ADA) και αναφέρεται σε ένα άρθρο στο Medscape.

Η μελέτη περιελάμβανε συμμετέχοντες που δεν μπόρεσαν να επιτύχουν επαρκή έλεγχο πόνου νευροπάθειας χρησιμοποιώντας συμβατικές θεραπείες και τεχνικές διαχείρισης. Τα προσωρινά αποτελέσματα μετά από έξι μήνες θεραπείας είχαν δημοσιευτεί προηγουμένως στο περιοδικό JAMA Neurology και τα νέα αποτελέσματα δείχνουν ότι η θεραπεία παρέμεινε αποτελεσματική μετά από άλλους έξι μήνες. Συνολικά σε 216 συμμετέχοντες ανατέθηκε τυχαία είτε να λάβουν θεραπεία διέγερσης του νωτιαίου μυελού (113 συμμετέχοντες) είτε να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν μόνο συμβατικές τεχνικές διαχείρισης (103 συμμετέχοντες). Οι δύο ομάδες ήταν σε γενικές γραμμές παρόμοιες, με τους περισσότερους συμμετέχοντες να έχουν διαβήτη τύπου 2 για περισσότερα από 12 χρόνια και συμπτώματα περιφερικής νευροπάθειας για περισσότερα από επτά χρόνια. Κατά τη στιγμή της εγγραφής στη μελέτη, όλοι οι συμμετέχοντες είχαν πόνο στα κάτω άκρα με ένταση τουλάχιστον 5 εκατοστά με βάση την οπτική αναλογική κλίμακα (VAS).

Η διέγερση του νωτιαίου μυελού σχετίζεται με μείωση της βαθμολογίας του πόνου

Στα προηγούμενα δημοσιευμένα αποτελέσματα, μετά από έξι μήνες, το 79% των συμμετεχόντων που έλαβαν θεραπεία διέγερσης του νωτιαίου μυελού εμφάνισαν τουλάχιστον 50% μείωση στη βαθμολογία του πόνου τους, σε σύγκριση με μόλις το 5% της συμβατικής ομάδας θεραπείας. Στα τελευταία αποτελέσματα, καλύπτοντας επτά έως 12 μήνες, το 86% των συμμετεχόντων που έλαβαν θεραπεία νωτιαίου μυελού πέτυχαν αυτό το επίπεδο μείωσης του πόνου.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η θεραπεία της σπονδυλικής στήλης έγινε πιο αποτελεσματική με την πάροδο του χρόνου, επειδή η μελέτη χρησιμοποίησε ένα σχέδιο cross-over στο οποίο οι άνθρωποι και στις δύο ομάδες θα μπορούσαν να στραφούν στην άλλη ομάδα μετά από έξι μήνες εάν το ήθελαν. Κανένας από τους συμμετέχοντες που έλαβαν αρχικά τη θεραπεία της σπονδυλικής στήλης δεν επέλεξε να μεταβεί σε συμβατική θεραπεία μετά από έξι μήνες, ενώ το 82% της ομάδας συμβατικής θεραπείας αποφάσισε να στραφεί σε θεραπεία διέγερσης του νωτιαίου μυελού κατά τη διάρκεια της δεύτερης περιόδου των έξι μηνών.

Οι συμμετέχοντες που έλαβαν θεραπεία διέγερσης της σπονδυλικής στήλης ανέφεραν επίσης βελτιώσεις στη νευρολογική λειτουργία, συμπεριλαμβανομένης της λειτουργίας κινητήρα, αισθητηρίων και αντανακλαστικών. Οι ερευνητές σημείωσαν ότι αυτές οι βελτιώσεις ήταν κάπως απροσδόκητες και αντιπροσωπεύουν την πρώτη φορά που τέτοιες νευρολογικές βελτιώσεις έχουν παρατηρηθεί σε μια τυχαιοποιημένη δοκιμή διέγερσης του νωτιαίου μυελού. Η πιο συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια της θεραπείας ήταν η λοίμωξη, η οποία επηρέασε οκτώ άτομα ή περίπου το 5% αυτών που την έλαβαν. Τρία άτομα κατάφεραν να δουν τη λοίμωξη να επιλύεται χρησιμοποιώντας συντηρητικές θεραπείες, ενώ σε πέντε χρειάστηκε να αφαιρεθεί η εμφυτεύσιμη συσκευή θεραπείας.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management