Οι συγγραφείς μιας μεγάλης κλίμακας μελέτης, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Human Genetics, λένε ότι έχουν “βελτιώσει την κατανόηση” της σχέσης που έχει η ημικρανία με τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Τα γονίδια που συσχετίζονται έχουν εντοπιστεί από ερευνητές από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, οι οποίοι θέλησαν να διερευνήσουν γιατί πολλοί άνθρωποι που εμφανίζουν πονοκέφαλο και ημικρανία έχουν επίσης χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τη γλυκόζη, όπως η ινσουλίνη νηστείας και ο διαβήτης τύπου 2.

Οπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του diabetes.co.uk, ο καθηγητής Dale Nyholt, από το Κέντρο Γονιδιωματικής και Εξατομικευμένης Υγείας του πανεπιστημίου, δήλωσε: “Από το 1935, η ημικρανία περιγράφηκε ως ‘γλυκαιμικός πονοκέφαλος’. Γλυκαιμικά χαρακτηριστικά όπως η αντίσταση στην ινσουλίνη, η υπερινσουλιναιμία (υπερβολική ινσουλίνη), η υπογλυκαιμία (χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα) και ο διαβήτης τύπου 2 σχετίζονται με την ημικρανία και τον πονοκέφαλο.

Με τον εντοπισμό γενετικών συσχετίσεων και κοινών τόπων και γονιδίων στις αναλύσεις μας, συμπεράνουμε την αιτιώδη συσχέτιση και έτσι επιβεβαιώσαμε και βελτιώσαμε την κατανόηση της σχέσης μεταξύ ημικρανίας, κεφαλαλγίας και γλυκαιμικών χαρακτηριστικών”.

Ημικρανία και επίπεδα σακχάρου στο αίμα

Περίπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού επηρεάζεται από ημικρανία. Είναι περίπου τρεις φορές πιο συχνή στις γυναίκες. Σε αυτή την τελευταία μελέτη, η ομάδα εξέτασε το γονιδίωμα χιλιάδων ανθρώπων που πάσχουν από ημικρανία για να προσπαθήσει να καθορίσει τυχόν πιθανούς γενετικούς δεσμούς. Πραγματοποιήθηκαν αναλύσεις διασταυρούμενων χαρακτηριστικών για να επισημανθούν, μεταξύ άλλων, κοινά γονίδια και μονοπάτια. Αυτά στη συνέχεια δοκιμάστηκαν για περιστασιακές σχέσεις.

Ο Rafiqul Islam, ένας διδάκτωρ ερευνητής στο πανεπιστήμιο, δήλωσε: “Από τα εννέα γλυκαιμικά χαρακτηριστικά που εξετάσαμε, βρήκαμε μια σημαντική γενετική συσχέτιση για την ινσουλίνη νηστείας (επίπεδο ινσουλίνης αίματος) και τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη τόσο με ημικρανία όσο και με πονοκέφαλο.

Βρήκαμε επίσης περιοχές που φιλοξενούν γενετικούς παράγοντες κινδύνου που μοιράζονται μεταξύ ημικρανίας και ινσουλίνης νηστείας, γλυκόζης νηστείας και γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης και για κεφαλαλγία, κοινές περιοχές με γλυκόζη, ινσουλίνη νηστείας, γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη και προϊνσουλίνη νηστείας”.
Τα ευρήματά τους έχουν ενισχύσει την κατανόηση της σχέσης μεταξύ των συνθηκών και θα μπορούσαν να ανοίξουν το δρόμο για μελλοντικές θεραπείες.