Τα επικίνδυνα υψηλά ή χαμηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα είναι πολύ πιο συχνά σε άτομα με νεφρική νόσο τελικού σταδίου παρά σε άτομα με διαβήτη με πρώιμα στάδια χρόνιας νεφρικής νόσου, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Diabetes Care.

Η χρόνια νεφρική νόσος είναι μια κοινή επιπλοκή του διαβήτη και ο διαβήτης είναι η κύρια αιτία νεφρικής νόσου παγκοσμίως. Τα νεφρικά προβλήματα αναπτύσσονται συνήθως σε άτομα με διαβήτη όταν η υψηλή γλυκόζη αίματος, με την πάροδο του χρόνου, καταστρέφει και καταστρέφει τα μικροσκοπικά αιμοφόρα αγγεία μέσα στις μονάδες φιλτραρίσματος των νεφρών (νεφρώνες). Μόλις αρκετοί νεφρώνες δεν λειτουργούν πλέον, τα νεφρά χάνουν την ικανότητά τους να απομακρύνουν αποτελεσματικά τα απόβλητα από το αίμα και να τα διοχετεύουν στα ούρα.

Σε νεφρική νόσο τελικού σταδίου, οι νεφροί ενός ατόμου έχουν χάσει τόσο πολλή λειτουργία που η επιβίωση εξαρτάται από το τεχνητό φιλτράρισμα των αποβλήτων από το αίμα. Αυτό γίνεται μέσω αιμοκάθαρσης, στην οποία χρησιμοποιείται ένα μηχάνημα για να φιλτράρει το αίμα κάποιου και να το επιστρέφει στο σώμα, συνήθως σε μια περίοδο αρκετών ωρών τρεις φορές την εβδομάδα.

Για την τελευταία μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα από 521.789 ενήλικες στις Ηνωμένες Πολιτείες με διαβήτη και νεφρική νόσο τελικού σταδίου. Ξεκίνησαν να αξιολογήσουν τη συχνότητα των επισκέψεων στα επείγοντα περιστατικά ή των νοσηλειών για πολύ υψηλή ή χαμηλή γλυκόζη αίματος, μετά από προσαρμογή για παράγοντες όπως η ηλικία, το φύλο, η φυλή ή η εθνικότητα, ο τρόπος αιμοκάθαρσης, άλλες καταστάσεις υγείας και η περιοχή των ΗΠΑ όπου ζούσαν οι συμμετέχοντες. Η διάμεση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν 65 και περίπου το 56% από αυτούς ήταν άνδρες.

Υψηλά και χαμηλά επίπεδα γλυκόζης σε νεφρική νόσο τελικού σταδίου

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το ποσοστό των κρίσεων υπογλυκαιμίας (χαμηλό σάκχαρο αίματος) ήταν 53,6 ανά 1.000 ανθρωποέτη, ενώ το ποσοστό υπεργλυκαιμικών κρίσεων (υψηλή γλυκόζη αίματος) ήταν 18,2 ανά 1.000 ανθρωποέτη. Ίσως παραδόξως, ο κίνδυνος για αυτά τα επικίνδυνα συμβάντα μειώθηκε με την ηλικία: Οι μεγαλύτεροι συμμετέχοντες είχαν τις λιγότερες πιθανότητες να τα εμφανίσουν, με συμμετέχοντες ηλικίας 75 ετών και άνω να έχουν 65% λιγότερες πιθανότητες για υπογλυκαιμική κρίση και 97% λιγότερες πιθανότητες να έχουν υπεργλυκαιμική κρίση σε σχέση με αυτούς στις ηλικίες 18 έως 44.

Παράγοντες που συνδέονταν με υψηλότερο κίνδυνο για υπογλυκαιμική κρίση ήταν το γυναικείο φύλο (9% υψηλότερος κίνδυνος), το κάπνισμα (36% υψηλότερος κίνδυνος), η κατάχρηση ουσιών (27% υψηλότερος κίνδυνος), η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια (10 % υψηλότερος κίνδυνος), το να είναι κανείς σκουρόχρωμος (11% υψηλότερος κίνδυνος) και ένας προηγούμενος ακρωτηριασμός (20% υψηλότερος κίνδυνος), ενώ η λήψη ινσουλίνης συνδέθηκε με 40% χαμηλότερο κίνδυνο σε σύγκριση με εκείνους που δεν έπαιρναν ινσουλίνη.

Παράγοντες που συνδέονταν με υψηλότερο κίνδυνο για υπεργλυκαιμική κρίση ήταν το γυναικείο φύλο (44% υψηλότερος κίνδυνος), το κάπνισμα (71% υψηλότερος κίνδυνος), η κατάχρηση ουσιών (53% υψηλότερος κίνδυνος) και η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια (36% υψηλότερος κίνδυνος), ενώ η λήψη ινσουλίνης συνδέθηκε με 56% χαμηλότερο κίνδυνο σε σύγκριση με εκείνους που δεν έπαιρναν ινσουλίνη.

Οι ερευνητές σημείωσαν ότι το ποσοστό των υπογλυκαιμικών κρίσεων που παρατηρήθηκαν σε αυτή τη μελέτη είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έχουν βρει προηγούμενες μελέτες σε άτομα με πρώιμα στάδια χρόνιας νεφρικής νόσου που δεν χρειάζονται αιμοκάθαρση. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι η πρόοδος σε νεφρική νόσο τελικού σταδίου έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα – ή ότι τα άτομα που παρουσιάζουν σοβαρή υπογλυκαιμία είναι πιο πιθανό να δουν την εξέλιξη της νεφρικής τους νόσου.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management