Είναι ήδη γνωστό ότι η ζωή με διαβήτη τύπου 1 μπορεί να είναι δύσκολη και να αλλάζει όλη την καθημερινότητα, αλλά είναι πλέον κατανοητό ότι 1 στα 3 άτομα με διαβήτη τύπου 1 αναπτύσσει διατροφική διαταραχή.

Ο διαβήτης τύπου 1 απαιτεί από τα άτομα με την πάθηση να παρακολουθούν τι τρώνε και να κάνουν τσεκ απ που περιλαμβάνει έλεγχο του βάρους τους. Αυτές οι ανάγκες μπορεί προφανώς να είναι προβληματικές για άτομα που είναι επιρρεπή στην ανάπτυξη διατροφικής διαταραχής.

Όταν τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 αποφασίζουν να περιορίσουν ή να σταματήσουν τη λήψη της ινσουλίνης τους για να αποτρέψουν την αύξηση του βάρους τους, περιγράφεται ως T1DE (διαβήτης τύπου 1 και διαταραγμένη διατροφή). Η “διαβουλιμία” μπορεί να οδηγήσει σε θανατηφόρες συνέπειες.

Όπως αναφέρει δημοσίευμα του diabetes.co.uk, η 28χρονη Ariella Thomason διαγνώστηκε με διαβήτη σε ηλικία 21 ετών. Πάλεψε με τη βουλιμία για πολλά χρόνια ως έφηβη. Όταν το σώμα της αντέδρασε στην ινσουλίνη που έπαιρνε για να ελέγξει το σάκχαρό της, αναζωπύρωσε αυτές τις ανησυχίες που περιστρέφονταν γύρω από την εικόνα του σώματός της.

Η Ariella εξήγησε: “Οι περισσότεροι άνθρωποι χάνουν πολύ βάρος και εγώ είχα χάσει λίγο βάρος. Όταν διαγνωστείτε και αρχίσετε να παίρνετε ινσουλίνη, το σώμα σας ξαφνικά λέει «Θεέ μου, έχω φαγητό». Και αποθηκεύει τα πάντα ως λίπος και αποθηκεύει νερό. Έβαλα πολύ βάρος αρκετά γρήγορα μετά τη διάγνωση και αυτό ήταν κάτι με το οποίο μετά πάλευα για χρόνια”.

Και συνέχισε: “Όταν περνάς από θεραπεία διατροφικών διαταραχών… με έμαθαν να μην προσηλώνομαι στο φαγητό, και τρεις μήνες αργότερα ήμουν με μια δια βίου κατάσταση υγείας που με αναγκάζει να προσηλώνομαι στο φαγητό”.
Τώρα, η Ariella έχει μια πιο υγιή σχέση με το φαγητό και τη θεραπεία με ινσουλίνη, αλλά υπάρχει η υποψία ότι και άλλοι υποφέρουν από τα ίδια προβλήματα, αλλά περνούν απαρατήρητοι.

Διατροφική διαταραχή: Οι κίνδυνοι του περιορισμού ή της διακοπής της ινσουλίνης

Το πάγκρεας παράγει μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη για να βοηθήσει το σώμα μας να χρησιμοποιήσει τη γλυκόζη για ενέργεια και να διαχειριστεί τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα μας. Εάν το πάγκρεας σταματήσει ή αδυνατεί να παράγει την ορμόνη, πρέπει να γίνει ένεση ινσουλίνης για την πρόληψη των υψηλών επιπέδων σακχάρου στο αίμα.

Ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ινσουλίνη, και επομένως υψηλό σάκχαρο στο αίμα, μπορεί να προκαλέσει μόνιμη βλάβη στα νεύρα των χεριών και των ποδιών (περιφερική νευροπάθεια), μόνιμη βλάβη στα μάτια και απώλεια όρασης (διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια) και απειλητικές για τη ζωή καταστάσεις όπως βλάβη οργάνων και διαβητική κετοξέωση.

Η Hillary Nathan από τη φιλανθρωπική οργάνωση για τον διαβήτη JDRF UK είπε: “Η πιο σοβαρή μορφή διατροφικής διαταραχής για τα άτομα με τύπο 1 είναι όταν εκπέμπεται ινσουλίνη. Αυτή η μείωση των σωστών επιπέδων ινσουλίνης με την πάροδο του χρόνου μπορεί επίσης να οδηγήσει σε πολλές βλάβες οργάνων, απώλεια θέσης, απώλεια άκρων, νεφρική ανεπάρκεια. Οπότε οι συνέπειες μπορεί να είναι τόσο τη στιγμή όσο και ισόβιες”.