Η χρήση ινσουλίνης μακράς διάρκειας δράσης μπορεί να είναι καλύτερη επιλογή από την ινσουλίνη NPH για ηλικιωμένους ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 που διατρέχουν κίνδυνο υπογλυκαιμίας, σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό JAMA Internal Medicine.

Οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν για το εάν η χρήση ινσουλίνης μακράς διάρκειας δράσης συνδέθηκε με χαμηλότερο κίνδυνο νοσηλείας για υπογλυκαιμία σε σύγκριση με έναν παλαιότερο τύπο ινσουλίνης. Κοίταξαν μια ομάδα 575.008 ατόμων με διαβήτη τύπου 2 ηλικίας 65 ετών και άνω, στις ΗΠΑ. Όλοι οι συμμετέχοντες άρχισαν να χρησιμοποιούν τη συνταγογραφούμενη μορφή ινσουλίνης μεταξύ της 1ης Ιανουαρίου 2007 και της 31ης Ιουλίου 2019 και παρακολουθήθηκαν για 0,37 έτη (περίπου τέσσερις μήνες).

Συνολικά, η ινσουλίνη glargine ήταν η πιο συχνά συνταγογραφούμενη μορφή ινσουλίνης, με 407.018 νέες συνταγές. Επόμενο πιο συνηθισμένο ήταν η ινσουλίνη detemir με 141.588 συνταγές, ακολουθούμενη από NPH ινσουλίνη με 26.402 συνταγές. Η ινσουλίνη degludec δεν συμπεριλήφθηκε στη μελέτη.

Ινσουλίνη μακράς διάρκειας δράσης και υπογλυκαιμία

Το κυριότερο που ενδιέφερε τους ερευνητές ήταν πόσος χρόνος πέρασε, κατά μέσο όρο, από όταν ένας συμμετέχων άρχισε να παίρνει ινσουλίνη και την πρώτη επίσκεψη στα επείγοντα ή κατά τη διάρκεια της νοσηλείας για υπογλυκαιμία. Εξέτασαν επίσης τον κίνδυνο υποτροπής υπογλυκαιμίας κατά τη λήψη κάθε διαφορετικού τύπου ινσουλίνης.

Συνολικά, υπήρχαν 7.347 επισκέψεις σε επείγοντα περιστατικά ή νοσηλεία για υπογλυκαιμία – 5.198 για ινσουλίνη glargine, 1.693 για ινσουλίνη detemir και 460 για NPH ινσουλίνη. Με βάση αυτούς τους αριθμούς, το υψηλότερο ποσοστό νοσηλείας παρατηρήθηκε σε συμμετέχοντες που χρησιμοποίησαν ινσουλίνη NPH. Συγκριτικά, οι χρήστες ινσουλίνης glargine ήταν 29% λιγότερο πιθανό να επισκεφθούν το νοσοκομείο για υπογλυκαιμία, ενώ οι χρήστες ινσουλίνης detemir ήταν κατά 28% λιγότερο πιθανό. Η μείωση του κινδύνου για επανειλημμένες επισκέψεις στο νοσοκομείο ήταν παρόμοια και για τα δύο ανάλογα ινσουλίνης μακράς δράσης.

Ωστόσο, όταν οι ερευνητές εξέτασαν συγκεκριμένα τους συμμετέχοντες που έλαβαν ινσουλίνη γεύματος μαζί με την ινσουλίνη μακράς διάρκειας δράσης ή την ινσουλίνη NPH, δεν προέκυψε συσχέτιση μεταξύ του τύπου ινσουλίνης μακράς δράσης ή της NPH που χρησιμοποίησαν και του κινδύνου επίσκεψης στο νοσοκομείο για υπογλυκαιμία. Αυτό πιθανότατα δείχνει ότι ο κίνδυνος υπογλυκαιμίας που σχετίζεται με τη λήψη ινσουλίνης κατά το γεύμα είναι πολύ μεγαλύτερος από τον κίνδυνο που συνδέεται με ινσουλίνη μακράς δράσης ή ινσουλίνη NPH.

Αλλά για τους ηλικιωμένους με τύπο 2 που δεν λαμβάνουν ινσουλίνη γεύματος, τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης δείχνουν σαφώς ότι τα ανάλογα ινσουλίνης μακράς δράσης είναι πιθανό να είναι καλύτερη επιλογή από την ινσουλίνη NPH για την αποφυγή σοβαρής υπογλυκαιμίας.

Με πληροφορίες από Diabetes Self-Management