Για υπέρβαρα ή παχύσαρκα παιδιά, ένα πρόγραμμα παρέμβασης για τον τρόπο ζωής με βάση την οικογένεια ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό για την απώλεια βάρους όταν προστέθηκε άσκηση με επίβλεψη. Αυτό αναφέρει μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό JAMA Network Open.

Η παχυσαρκία είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για τον διαβήτη τύπου 2 — τόσο πολύ που ορισμένοι ειδικοί του διαβήτη πιστεύουν ότι η απώλεια βάρους πρέπει να είναι ο κύριος στόχος θεραπείας για άτομα με αμφότερες τις παθήσεις. Για τα άτομα με παχυσαρκία, διαφορετικές στρατηγικές απώλειας βάρους έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης διαβήτη τύπου 2. Η παχυσαρκία στους εφήβους συνδέεται επίσης με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 1. Η παχυσαρκία σε παιδιά και εφήβους είναι πιο συχνή σε οικογένειες με χαμηλότερο εισόδημα και μορφωτικό επίπεδο, ενώ οι πρώιμες θετικές αλληλεπιδράσεις συνδέονται με χαμηλότερο κίνδυνο για παχυσαρκία στα παιδιά.

Για την τελευταία μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν τα αποτελέσματα ενός προγράμματος παρέμβασης για τον τρόπο ζωής που βασίζεται στην οικογένεια. Περιελάμβανε 116 παιδιά, τα 49 υπέρβαρα και τα 67 παχύσαρκα. Η περίοδος της μελέτης διήρκεσε 22 εβδομάδες και οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για την απώλεια αυτού που είναι γνωστό ως σπλαχνικός λιπώδης ιστός. Πιο γνωστό ως κοιλιακό λίπος, το οποίο έχει αποδειχθεί ότι έχει πιο επιβλαβείς επιπτώσεις στην υγεία από άλλους τύπους λιπώδους ιστού. Το πρόγραμμα οικογενειακού τρόπου ζωής αποτελούνταν από εκπαιδευτικές συνεδρίες δύο φορές το μήνα, διάρκειας 90 λεπτών η καθεμία. Για τα παιδιά που συμμετείχαν επίσης σε προπόνηση άσκησης, αυτές οι εποπτευόμενες συνεδρίες διάρκειας 90 λεπτών γίνονταν τρεις φορές την εβδομάδα. Το σωματικό λίπος αξιολογήθηκε στο τέλος της μελέτης χρησιμοποιώντας μαγνητική τομογραφία (MRI).

Η άσκηση υπό επίβλεψη οδήγησε σε αυξημένη απώλεια λίπους στην κοιλιά σε υπέρβαρα παιδιά

Για τα παιδιά που συμμετείχαν μόνο στο πρόγραμμα παρέμβασης του τρόπου ζωής με βάση την οικογένεια, η μέση μείωση του σπλαχνικού λιπώδους ιστού ήταν 8,5%, ενώ τα παιδιά που ολοκλήρωσαν επίσης επιτηρούμενη άσκηση έχασαν κατά μέσο όρο 18,1% του σπλαχνικού λιπώδους ιστού τους. Όσον αφορά τον υποδόριο (κάτω από το δέρμα) λιπώδη ιστό, η μέση απώλεια λίπους στην ομάδα παρέμβασης στον τρόπο ζωής ήταν 3,0%, ενώ στην ομάδα παρέμβασης και άσκησης ήταν 9,9%. Και η μέση απώλεια διαμυϊκού (μεταξύ των μυών) λιπώδους ιστού ήταν 2,6% στην ομάδα παρέμβασης στον τρόπο ζωής, σε σύγκριση με 6,0% στην ομάδα παρέμβασης και άσκησης. Σε ένα εύρημα που μιλά για τη σημασία της απώλειας λίπους για την πρόληψη του διαβήτη, τα παιδιά που έχασαν το περισσότερο σωματικό λίπος παρουσίασαν επίσης λιγότερη αντίσταση στην ινσουλίνη. Το 87,6% αυτής της χαμηλότερης αντίστασης στην ινσουλίνη εξηγήθηκε από τις διαφορές στον σπλαχνικό λιπώδη ιστό.

“Αυτά τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι η προσθήκη της άσκησης σε ένα πρόγραμμα παρέμβασης στον τρόπο ζωής ενίσχυσε σημαντικά τα θετικά αποτελέσματα στις αποθήκες λίπους στην κοιλιά σε παιδιά υπέρβαρα ή παχύσαρκα”, έγραψαν οι ερευνητές.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management