Μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο British Columbia που εργάζονται προκειμένου ένα χάπι ινσουλίνης να αντικαταστήσει τις καθημερινές ενέσεις ινσουλίνης έκανε μια σημαντική ανακάλυψη.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η ινσουλίνη από την πιο πρόσφατη έκδοση των στοματικών δισκίων τους απορροφάται από τους αρουραίους με τον ίδιο τρόπο που απορροφάται η ενέσιμη ινσουλίνη.

“Αυτά τα συναρπαστικά αποτελέσματα δείχνουν ότι είμαστε στο σωστό δρόμο για την ανάπτυξη μιας σύνθεσης ινσουλίνης που δεν θα χρειάζεται πλέον έγχυση πριν από κάθε γεύμα, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής, καθώς και την ψυχική υγεία, περισσότερων από εννέα εκατομμυρίων διαβητικών τύπου 1 στον κόσμο”, ανέφερε ο καθηγητής Δρ Anubhav Pratap-Singh, ο κύριος ερευνητής.

Ο ίδιος εξήγησε, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του Medical Xpress, ότι η έμπνευση πίσω από την αναζήτηση για ένα χάπι ινσουλίνης προέρχεται από τον διαβητικό πατέρα του, ο οποίος έκανε ενέσεις ινσουλίνης 3-4 φορές την ημέρα τα τελευταία 15 χρόνια.

Σύμφωνα με τον Δρ Alberto Baldelli, ανώτερο συνεργάτη στο εργαστήριο του Pratap-Singh, οι ερευνητές βλέπουν τώρα σχεδόν το 100% της ινσουλίνης από τα δισκία τους να πηγαίνει κατευθείαν στο ήπαρ. Σε προηγούμενες προσπάθειες για την ανάπτυξη μιας πόσιμης ινσουλίνης, το μεγαλύτερο μέρος της ινσουλίνης θα συσσωρευόταν στο στομάχι.

“Ακόμη και μετά από δύο ώρες τοκετού, δεν βρήκαμε καθόλου ινσουλίνη στο στομάχι των αρουραίων που δοκιμάσαμε. Ήταν όλη στο συκώτι και αυτός είναι ο ιδανικός στόχος για την ινσουλίνη. Είναι πραγματικά αυτό που θέλαμε να δούμε”, ανέφερ ο Yigong Guo, πρώτος συγγραφέας της μελέτης και Ph.D. υποψήφιος που εργάζεται στενά στο έργο.

Αλλαγή του τρόπου λήψης

Όσον αφορά στη λήψη ινσουλίνης, οι ενέσεις δεν είναι οι πιο άνετες ή βολικές για τους ασθενείς με διαβήτη. Ωστόσο, με αρκετές άλλες εναλλακτικές ινσουλίνης από το στόμα να δοκιμάζονται, η ομάδα του UBC εργάστηκε για να λύσει πού και πώς να διευκολύνει υψηλότερο ποσοστό απορρόφησης.

Η ομάδα του Δρ Pratap-Singh ανέπτυξε ένα διαφορετικό είδος ταμπλέτας που δεν είναι φτιαγμένο για κατάποση, αλλά διαλύεται όταν τοποθετείται ανάμεσα στα ούλα και το μάγουλο.

Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιεί τη λεπτή μεμβράνη που βρίσκεται στην επένδυση του εσωτερικού μάγουλου και του πίσω μέρους των χειλιών (γνωστή και ως στοματική βλεννογόνος). Επιπλέον, “παραδίδει” όλη την ινσουλίνη στο συκώτι χωρίς να σπαταλήσει ή να αποσυνθέσει οποιαδήποτε ινσουλίνη στην πορεία.

Τα περισσότερα δισκία ινσουλίνης που βρίσκονται υπό ανάπτυξη τείνουν να απελευθερώνουν ινσουλίνη αργά για δύο έως τέσσερις ώρες, ενώ η ενέσιμη ινσουλίνη ταχείας αποδέσμευσης μπορεί να απελευθερωθεί πλήρως σε 30-120 λεπτά.

“Παρομοίως με την έγχυση ινσουλίνης ταχείας δράσης, το χάπι για χορήγηση ινσουλίνης απορροφάται μετά από μισή ώρα και μπορεί να διαρκέσει περίπου δύο έως τέσσερις ώρες”, ανέφερε ο Δρ Baldelli.

Πιθανά γενικά οφέλη από ένα χάπι ινσουλίνης

Η μελέτη δεν έχει ακόμη προχωρήσει σε δοκιμές σε ανθρώπους, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα του Medical Xpress και για να φτάσει σε αυτό το σημείο θα χρειαστεί χρόνος, χρηματοδότηση και συνεργάτες. Αλλά πέρα από τα σαφή πιθανά οφέλη για τους διαβητικούς, ο κύριος ερευνητής σημειώνει ότι το δισκίο που αναπτύσσουν θα μπορούσε επίσης να είναι πιο βιώσιμο, οικονομικά αποδοτικό και προσβάσιμο.

“Περισσότεροι από 300.000 Καναδοί πρέπει να κάνουν ένεση ινσουλίνης πολλές φορές την ημέρα”, σημείωσε ο Δρ Pratap-Singh. “Πρόκειται για πολλά περιβαλλοντικά απόβλητα από τις βελόνες και το πλαστικό από τη σύριγγα που μπορεί να μην ανακυκλωθούν και να πάνε στον χώρο υγειονομικής ταφής, κάτι που δεν θα ήταν πρόβλημα με ένα από του στόματος δισκίο”.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Scientific Reports.