Σε μια μικρή ομάδα γυναικών με διαβήτη τύπου 1 που χρησιμοποιούσαν τεχνητό πάγκρεας, οι εμμηνορροϊκοί κύκλοι δεν συνδέονταν με αλλαγές στα επίπεδα γλυκόζης ή τις απαιτήσεις σε ινσουλίνη, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Diabetes Technology & Therapeutics.

Τα συστήματα τεχνητού παγκρέατος — επίσης γνωστά ως συστήματα παροχής ινσουλίνης κλειστού βρόγχου — είναι ένας συνδυασμός αντλίας ινσουλίνης και συστήματος συνεχούς παρακολούθησης γλυκόζης (CGM) που επικοινωνούν μεταξύ τους, με στόχο την απρόσκοπτη παροχή ινσουλίνης με βάση τις ανάγκες του σώματος.

Υπάρχουν πολλά ερευνητικά έργα σε εξέλιξη που στοχεύουν επίσης στην ανάπτυξη συστημάτων πλήρως κλειστού βρόγχου. Αυτές οι μελέτες συνήθως εγγράφουν μικρούς αριθμούς συμμετεχόντων με διαβήτη τύπου 1 για να εξετάσουν πόσοι διαφορετικοί παράγοντες επηρεάζουν τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα και την παροχή ινσουλίνης. Όσο περισσότερες πληροφορίες μπορούν να συλλέξουν οι ερευνητές σχετικά με παράγοντες που επηρεάζουν τις ανάγκες του σώματος σε ινσουλίνη και τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, τόσο πιο ανταποκρινόμενο και ακριβέστερο είναι κάθε σύστημα πλήρως κλειστού βρόγχου. Για την τελευταία μελέτη, οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν ειδικά να εξετάσουν πώς οι εμμηνορροϊκοί κύκλοι των γυναικών μπορεί να επηρεάσουν τις ανάγκες τους σε ινσουλίνη.

Όπως σημειώθηκε σε άρθρο του Healio για τη μελέτη, μια ομάδα 16 γυναικών με έμμηνο ρύση με τύπο 1 και μέση ηλικία τα 31 έτη συμμετείχε στην έρευνα. Οι συμμετέχουσες χρησιμοποίησαν μια εφαρμογή παρακολούθησης στα τηλέφωνά τους για να καταγράψουν όλες τις φάσεις του εμμηνορροϊκού τους κύκλου. Για ένα υβριδικό σύστημα κλειστού βρόχου, χρησιμοποίησαν μια αντλία ινσουλίνης Tandem t:slim X2 με τεχνολογία Control-IQ και ένα σύστημα Dexcom G6 CGM. Στη συνέχεια, οι ερευνητές συνέκριναν τους εμμηνορροϊκούς κύκλους των συμμετεχουσών με τις μετρήσεις CGM και την παροχή ινσουλίνης κατά μέσο όρο 145 ημερών ανά συμμετέχουσα, που καλύπτουν κατά μέσο όρο έξι εμμηνορροϊκούς κύκλους.

Σχετικά σταθερός έλεγχος γλυκόζης σε όλη τη διάρκεια του εμμηνορροϊκού κύκλου

Κατά τη διάρκεια της μελέτης, οι συμμετέχουσες είχαν ένα μέσο επίπεδο γλυκόζης 24 ωρών 165 mg/dl κατά τη διάρκεια της ωχρινικής τους φάσης – τη φάση που διαρκεί από την ωορρηξία μέχρι την έναρξη της εμμήνου ρύσεώς τους. Κατά τη διάρκεια της περιόδου τους, οι γυναίκες είχαν ένα μέσο επίπεδο γλυκόζης 24 ωρών 161 mg/dl και κατά το υπόλοιπο του κύκλου τους είχαν μέσο ημερήσιο επίπεδο γλυκόζης 159 mg/dl.

Ο μέσος χρόνος που δαπανήθηκε στο εύρος γλυκόζης στόχου ήταν 67% για την ωχρινική φάση, 69% για την εμμηνορροϊκή φάση και 69% για το υπόλοιπο του κύκλου. Η παροχή ινσουλίνης επίσης δεν άλλαξε πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια του εμμηνορροϊκού κύκλου, με μια μέση βασική συχνότητα 0,28 U/kg και στις τρεις φάσεις. Οι διάμεσοι ημερήσιοι ρυθμοί βλωμού ινσουλίνης ήταν 0,31 U/kg κατά τη διάρκεια της ωχρινικής φάσης και 0,29 U/kg τόσο κατά την εμμηνορροϊκή φάση όσο και στο υπόλοιπο του κύκλου.

Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι ο σχετικά σταθερός έλεγχος της γλυκόζης που είχαν οι συμμετέχουσες στη μελέτη κατά τη διάρκεια του εμμηνορροϊκού τους κύκλου δεν ταιριάζει με τις πραγματικές εμπειρίες πολλών γυναικών με διαβήτη τύπου 1, οι οποίες μερικές φορές εμφανίζουν διαταραχές στην ευαισθησία στην ινσουλίνη που σχετίζονται με τον εμμηνορροϊκό τους κύκλο.

Υπέθεσαν ότι η αυτοματοποιημένη βασική παροχή ινσουλίνης που έλαβαν οι συμμετέχοντες στη μελέτη θα μπορούσε να είναι ένας λόγος για αυτή τη διαφορά – που σημαίνει ότι οι γυναίκες που έχουν ήδη καλύτερο έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα μπορεί να είναι λιγότερο πιθανό να βιώσουν μεγάλες αλλαγές στην ευαισθησία στην ινσουλίνη που σχετίζονται με τον εμμηνορροϊκό τους κύκλο. Ωστόσο, απαιτούνται περαιτέρω μελέτες, έγραψαν οι ερευνητές, για να εξεταστεί ο αντίκτυπος ενός υβριδικού συστήματος από τεχνητό πάγκρεας ειδικά σε γυναίκες που αναφέρουν μεγάλες διαφορές στον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα κατά τη διάρκεια του εμμηνορροϊκού τους κύκλου.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management