Τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 που ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν αντιδιαβητικά φάρμακα πριν από την ηλικία των 45 ετών έχουν 22% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν σκλήρυνση κατά πλάκας σε σύγκριση με όσους ξεκινούν αυτά τα φάρμακα αργότερα στη ζωή τους, δείχνει νέα έρευνα.

Η νέα μελέτη διαπίστωσε ότι τα αντιδιαβητικά φάρμακα βελτιώνουν ορισμένα από τα συμπτώματα που έχουν σχέση με τη σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ). Στο παρελθόν, οι επιστήμονες είχαν πραγματοποιήσει κλινικές δοκιμές χρησιμοποιώντας μετφορμίνη ως θεραπευτική επιλογή για άτομα που ζουν με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η λήψη φαρμάκων κατά του διαβήτη πριν από την ηλικία των 45 ετών μπορεί να αποτρέψει την ανάπτυξη ΣΚΠ.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας

Δημοσίευμα του diabetes.co.uk, που επικαλείται τη μελέτη, αναφέρει ότι όσοι αρχίζουν να παίρνουν αντιδιαβητικά φάρμακα για πρώτη φορά μετά την ηλικία των 45 ετών, διατρέχουν 16% μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν την αυτοάνοση πάθηση.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια δια βίου πάθηση που επηρεάζει τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό, προκαλώντας ένα ευρύ φάσμα πιθανών συμπτωμάτων, όπως προβλήματα με την όραση, την κίνηση των χεριών ή των ποδιών, την αίσθηση ή την ισορροπία.

Η αυτοάνοση πάθηση προκαλεί συχνά σοβαρή αναπηρία, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι ήπια. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας επηρεάζει τις γυναίκες δύο έως τρεις φορές περισσότερο από τους άνδρες.

Στη σκλήρυνση κατά πλάκας, το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στο στρώμα που περιβάλλει και προστατεύει τα νεύρα που ονομάζονται περίβλημα μυελίνης. Αυτό καταστρέφει και ουλώνει το περίβλημα, και ενδεχομένως τα υποκείμενα νεύρα, που σημαίνει ότι υπάρχει επιβράδυνση των μηνυμάτων που ταξιδεύουν κατά μήκος των νεύρων.

Αντιδιαβητικά φάρμακα και προστασία κατά της σκλήρυνσης

Κατά τη διάρκεια της δοκιμής, ακαδημαϊκοί από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα ανέλυσαν τα αποτελέσματα στην υγεία περισσότερων από πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων, όλοι τους είχαν διαβήτη τύπου 2. Οι περισσότεροι από τους ενήλικες που συμμετείχαν στη μελέτη χρησιμοποιούσαν αντιδιαβητικά φάρμακα, τα οποία περιελάμβαναν μετφορμίνη, γλιταζόνες, σουλφονυλουρίες, αναστολείς DPP4 και ινσουλίνη. Στη συνέχεια έγινε σύγκριση με συμμετέχοντες που δεν έπαιρναν φάρμακα για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι σουλφονυλουρίες και η μετφορμίνη είναι τα φάρμακα που προσφέρουν το υψηλότερο επίπεδο προστασίας έναντι της αυτοάνοσης κατάστασης.
Επιπλέον, τα ευρήματα διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν σκλήρυνση κατά πλάκας λόγω της απώλειας του οιστρογονικού ελέγχου της ινσουλίνης κατά την εμμηνόπαυση. Σύμφωνα με μια προηγούμενη μελέτη, τα άτομα που ζουν με διαβήτη τύπου 2 διατρέχουν επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο για ΣΚΠ.