Η άσκηση σε μεγάλο υψόμετρο μπορεί να προκαλέσει επισφαλή μείωση του σακχάρου στο αίμα σε άτομα με διαβήτη τύπου 1, αναφέρει νέα μελέτη από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism.

Τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 έχουν αποδείξει ότι είναι ικανά να επιτύχουν εντυπωσιακά επιτεύγματα σε μεγάλα υψόμετρα. Πήγαν επιτυχώς για αλεξίπτωτο, για παράδειγμα, και το 2006 ο Γουίλ Κρος έγινε το πρώτο άτομο με διαβήτη τύπου 1 που ανέβηκε στο Έβερεστ. Αρκετές μελέτες έχουν διερευνήσει την επίδραση της άσκησης στον έλεγχο της γλυκόζης του αίματος σε άτομα με διαβήτη, αλλά ελάχιστη επιστημονική έρευνα έχει γίνει για το πώς η άσκηση σε μεγάλο υψόμετρο μπορεί να επηρεάσει τα άτομα με τύπο 1, ειδικά όταν πρόκειται για επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Για αυτόν τον λόγο, μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Cory Dugan, BSc, του Τμήματος Φυσιολογίας και Βιοχημείας της Άσκησης στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας στο Περθ, αποφάσισε να υποβάλει το θέμα σε επιστημονική ανάλυση.

Η μελέτη

Μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2019, οι ερευνητές στρατολόγησαν επτά ενήλικες με διαβήτη τύπου 1 και χωρίς ιστορικό αναπνευστικής νόσου. Στόχος τους ήταν να συγκρίνουν πόσο καλά ήταν σε θέση να ασκούνται στο επίπεδο της θάλασσας και σε μεγάλο υψόμετρο. Για τους σκοπούς της μελέτης όρισαν το μεγάλο υψόμετρο ως 4.200 μέτρα. Οι ερευνητές, ωστόσο, δεν μετέφεραν τους εθελοντές τους στην κορυφή ενός βουνού τόσο ψηλού. Θα ήταν έτσι και αλλιώς κάτι αδύνατο στην Αυστραλία, όπου η ψηλότερη κορυφή είναι μόλις 2.228 μέτρα. Αντίθετα, στο εργαστήριο δημιούργησαν ένα περιβάλλον στο οποίο τα επίπεδα οξυγόνου στο αίμα των υποκειμένων μειώθηκαν σε αυτά που συναντώνται σε μεγάλα υψόμετρα.

Τα άτομα αρχικά έλαβαν μια συνεδρία στην οποία εξοικειώθηκαν με τον εξοπλισμό. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας έλαβαν διάφορα μη επεμβατικά μέτρα, όπως ύψος και βάρος. Επίσης, υποβλήθηκαν σε δοκιμασία άσκησης για τη μέτρηση της κατανάλωσης οξυγόνου. Αυτή η φάση εξοικείωσης ακολουθήθηκε από δύο περιόδους άσκησης. Αυτές οι συνεδρίες αποτελούνταν η καθεμία από μία ώρα άσκησης σε ένα εργόμετρο κύκλου. Πρόκειται για ένα κοινό όργανο για τη μέτρηση της κατάστασης της υγείας της καρδιάς και των πνευμόνων. Είναι ένας ειδικός τύπος στατικού ποδηλάτου που συνδέεται με μια συσκευή που μετρά την απόδοση εργασίας του χρήστη.

Η πρώτη άσκηση έγινε σε προσομοίωση της στάθμης της θάλασσας (0 μέτρα) στην οποία ο αέρας ήταν 27% οξυγόνο. Η δεύτερη έγινε σε ένα προσομοιωμένο μεγάλο υψόμετρο (4.200 μέτρα ή 13.780 πόδια) στο οποίο ο αέρας ήταν 12,1% οξυγόνο. Και για τις δύο συνεδρίες, οι ερευνητές έλαβαν δείγματα αίματος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την άσκηση. Μέτρησαν μεταξύ άλλων τη γλυκόζη και την ινσουλίνη, ενώ συνέλεξαν και αναπνευστικά αέρια.

Η άσκηση σε μεγάλο υψόμετρο συνδέεται με τη μείωση της γλυκόζης του αίματος στον τύπο 1

Όπως περίμεναν οι ερευνητές, οι ρυθμοί της καρδιάς και της αναπνοής των ασκουμένων ήταν υψηλότεροι στην κατάσταση μεγάλου υψομέτρου. Αλλά οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι η άσκηση σε μεγάλο υψόμετρο αύξησε τον ρυθμό οξείδωσης των υδατανθράκων και την παραγωγή γαλακτικού οξέως ενώ ταυτόχρονα μείωσε το επίπεδο γλυκόζης στο αίμα. Η υπογλυκαιμία ή η γλυκόζη στο αίμα κάτω από τα επίπεδα στόχου, μπορεί να είναι επικίνδυνη. Ένα ήπιο κρούσμα μπορεί να προκαλέσει πονοκέφαλο, εφίδρωση, τρόμο και καρδιακό παλμό, αλλά εάν το επίπεδο γλυκόζης πέσει εξαιρετικά χαμηλό, ένα άτομο μπορεί να λιποθυμήσει ή να υποστεί κρίση. Τελικά η υπογλυκαιμία μπορεί να οδηγήσει σε κώμα ή θάνατο.

Οι ερευνητές αναγνώρισαν ότι ο αριθμός των συμμετεχόντων στη μελέτη ήταν μικρός και σχολίασαν ότι θα χρειαστούν μελλοντικές μελέτες για να αποκαλυφθούν οι πραγματικές φυσικές διεργασίες που προκαλούν την πτώση της γλυκόζης στο αίμα.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management