Η μετάβαση από έναν άλλο βασικό (μακράς δράσης) τύπο ινσουλίνης σε ινσουλίνη degludec ή υψηλής δραστικότητας ινσουλίνη glargine οδήγησε σε βελτιώσεις στον μακροχρόνιο έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα για άτομα με διαβήτη τύπου 1 και τύπου 2, σε μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Diabetes Investigation.

Η βασική ινσουλίνη είναι απαραίτητη για άτομα με διαβήτη τύπου 1 που δεν χρησιμοποιούν αντλία ινσουλίνης, καθώς μιμείται την αργή, σταθερή απελευθέρωση ινσουλίνης που συμβαίνει σε ένα κανονικό πάγκρεας. Τα άτομα με τύπο 1 πρέπει επίσης να λαμβάνουν δόσεις ινσουλίνης βραχείας δράσης σε συγκεκριμένες ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας, ειδικά πριν από το φαγητό, για να μιμηθούν την ταχεία απελευθέρωση ινσουλίνης από το πάγκρεας ως απόκριση σε τρόφιμα.

Πολλά άτομα με τύπο 2 αρχίζουν να παίρνουν βασική ινσουλίνη όταν τα από του στόματος φάρμακα δεν μπορούν πλέον να ελέγχουν επαρκώς τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα και για ορισμένα από αυτά, η βασική ινσουλίνη είναι αρκετή για να μειώσει τη γλυκόζη ώστε να επιτύχει τους θεραπευτικούς στόχους της.

Για την τελευταία μελέτη, οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν να συγκρίνουν την αποτελεσματικότητα της ινσουλίνης degludec και της υψηλής δραστικότητας ινσουλίνης glargine με άλλους τύπους βασικής ινσουλίνης από τους οποίους οι συμμετέχοντες της μελέτης προχώρησαν. Εξετάστηκαν οι αλλαγές στο A1C (ένα μέτρο μακροχρόνιου ελέγχου γλυκόζης), ο δείκτης μάζας σώματος και οι δόσεις ινσουλίνης σε 307 συμμετέχοντες με τύπο 1 και 294 συμμετέχοντες με τύπο 2 διαβήτης. Όλοι οι συμμετέχοντες ξεκίνησαν με επίπεδο A1C υψηλότερο από 7,0%, που σημαίνει ότι υπήρχε περιθώριο βελτίωσης σύμφωνα με τις οδηγίες επίσημων οργανισμών για το διαβήτη.

Οι διαφορές στη χορήγηση ινσουλίνης

Οι δόσεις ινσουλίνης δεν ήταν τυποποιημένες για αυτήν τη μελέτη, δεδομένου ότι οι δόσεις ινσουλίνης σχεδόν πάντα συνιστώνται σε ατομική βάση που λαμβάνει υπόψη την απόκριση του ατόμου στην ινσουλίνη. Στην πράξη, αυτό σήμαινε ότι οι δόσεις της ινσουλίνης glargine έτειναν να είναι υψηλότερες σε σχέση με αυτές της ινσουλίνης degludec στη μελέτη.

Υπήρχαν άλλες αξιοσημείωτες διαφορές μεταξύ των συμμετεχόντων που άλλαξαν ινσουλίνη degludec έναντι ινσουλίνης glargine, καθώς και διαφορές μεταξύ εκείνων με τύπο 1 έναντι τύπου 2, όπως σημειώνεται σε ένα άρθρο στο Endocrinology Advisor. Οι συμμετέχοντες που άλλαξαν ινσουλίνη degludec είχαν λιγότερες πιθανότητες να λαμβάνουν επίσης φάρμακα για τον διαβήτη στις κατηγορίες αγωνιστών GLP-1 ή αναστολέα SGLT2. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων με τύπο 1 που άλλαξαν είτε ινσουλίνη degludec είτε ινσουλίνη glargine ήταν 47 έτη, ενώ η μέση ηλικία των συμμετεχόντων με τύπο 2 ήταν 65 έτη για ινσουλίνη degludec και 64 για ινσουλίνη glargine. Οι συμμετέχοντες με τύπο 1 ήταν κυρίως γυναίκες – 69,2% και 67,9% στις δύο ομάδες ινσουλίνης – ενώ εκείνοι με τον τύπο 2 ήταν κυρίως άνδρες – 58,5% και 56,1% στις δύο ομάδες ινσουλίνης.

Μείωση των επιπέδων A1C

Και στις δύο ομάδες ινσουλίνης, τα επίπεδα A1C μειώθηκαν σημαντικά – μια μέση πτώση 0,3% για τους συμμετέχοντες με τύπο 1 και μια πτώση 0,5% για εκείνους με διαβήτη τύπου 2. Τόσο για τους τύπους ινσουλίνης όσο και για τα άτομα με τύπο 1 ή τύπου 2, δεν υπήρξε μικρή ή καθόλου αλλαγή στην ποσότητα της βασικής ή συνολικής ινσουλίνης που πήραν μετά την αλλαγή. Σε άτομα με τύπο 1, ο ΔΜΣ αυξήθηκε κατά μέσο όρο 0,11 και στις δύο ομάδες ινσουλίνης – ενώ σε άτομα με τύπο 2, ο ΔΜΣ αυξήθηκε κατά μέσο όρο 0,15 για την ινσουλίνη degludec και μειώθηκε κατά μέσο όρο 0,09 για την ινσουλίνη glargine.

Οι ερευνητές σημείωσαν ότι η σύγκριση της ινσουλίνης degludec με υψηλής δραστικότητας ινσουλίνης glargine σε αυτή τη μελέτη είναι δύσκολη, δεδομένου ότι τα άτομα που είχαν προηγουμένως λάβει ινσουλίνη glargine τυπικής ισχύος είχαν περισσότερες πιθανότητες να στραφούν σε ινσουλίνη glargine υψηλής δραστικότητας από ότι στην ινσουλίνη degludec. Όμως, τα συνολικά αποτελέσματα δείχνουν ότι παρά τις κάποιες διαφορές στις λεπτομέρειες, η μετάβαση σε ινσουλίνη degludec ή υψηλής δραστικότητας ινσουλίνη glargine οδήγησε σε βελτιώσεις στον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα για άτομα με διαβήτη τύπου 1 ή τύπου 2, με ελάχιστη αλλαγή στον ΔΜΣ.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management