Μια νέα αμερικανική μελέτη αξιολόγησε εάν οι άνθρωποι που ζουν με διαβήτη λαμβάνουν την υποστήριξη που θα ήθελαν, καθώς και τον αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει μια έλλειψη φροντίδας.

Η έρευνα, που διεξήχθη από ακαδημαϊκούς του Πανεπιστημίου της Γιούτα, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Patient Education and Counseling, είχε ως στόχο να εξετάσει την “αναντιστοιχία” μεταξύ της υποστήριξης που λαμβάνουν πραγματικά τα άτομα με διαβήτη και του επιπέδου υποστήριξης που θέλουν.

Ενώ η κοινωνική υποστήριξη και η υποστήριξη αυτοδιαχείρισης μπορούν να βοηθήσουν άτομα που ζουν με χρόνιες ασθένειες όπως ο διαβήτης να διαχειριστούν την κατάστασή τους, συχνά μπορεί να υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ της κοινωνικής υποστήριξης που απαιτείται και της παρεχόμενης. Η ψυχολογική και σωματική ευεξία ενός ατόμου μπορεί να επηρεαστεί από την ανάγκη του για υποστήριξη.

Η αναντιστοιχία υποστήριξης στον διαβήτη είναι ένας τομέας που δεν έχει ερευνηθεί με μεγάλη λεπτομέρεια. Ωστόσο, αυτή η τελευταία μελέτη είχε ως στόχο να ανακαλύψει περισσότερα χρησιμοποιώντας τα δεδομένα και τα ιατρικά αρχεία ατόμων με διαβήτη τύπου 1 και τύπου 2. Οι ερευνητές εξέτασαν την αρτηριακή πίεση, τον δείκτη μάζας σώματος και την HbA1c, μεταξύ άλλων μετρήσεων, όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα του diabetes.co.uk.

Ελλειμμα στην υποστήριξη για τον διαβήτη

Στη συνέχεια διεξήγαγαν μια έρευνα ψυχοκοινωνικής και αυτοφροντίδας και αξιολόγησαν τα αποτελέσματα των συμμετεχόντων όσον αφορά την αυτοφροντίδα του διαβήτη, την αυτο-αποτελεσματικότητα του διαβήτη και τη δυσφορία του διαβήτη. Χρησιμοποίησαν επίσης διαφορετική βαθμολογία για να αξιολογήσουν την αναντιστοιχία υποστήριξης.

Τα ευρήματα αποκάλυψαν ότι περίπου το 42% έως 52% των συμμετεχόντων ανέφεραν αναντιστοιχία υποστήριξης σε έξι τομείς. Επιπλέον, 23% έως 34% των ερωτηθέντων αντιλήφθηκαν ένα έλλειμμα στην υποστήριξη για τη διαχείριση του διαβήτη τους. Τα ελλείμματα υποστήριξης συνδέθηκαν με χειρότερα ψυχοκοινωνικά και βιοφυσικά αποτελέσματα, ενώ τα ελλείμματα υποστήριξης ήταν πιο εμφανή μεταξύ των γυναικών και εκείνων που λάμβαναν ινσουλίνη.

Οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι “τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι τα μεγαλύτερα ελλείμματα υποστήριξης μπορεί να αποτελέσουν παράγοντα κινδύνου για ορισμένα χειρότερα αποτελέσματα σωματικής και ψυχοκοινωνικής υγείας”.