Οι έφηβοι με παραπάνω βάρος αντιμετωπίζουν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 1, αναφέρει μια νέα μελέτη από Ισραηλινούς ερευνητές. Η μελέτη, η οποία διεξήχθη σε νεοσύλλεκτους στρατιώτες, ρίχνει σημαντικό νέο φως στον διαβήτη τύπου 1, ο οποίος συνήθως δεν σχετίζεται με το υπερβολικό βάρος και συνήθως πιστεύεται ότι ξεκινά από την παιδική ηλικία.

Ο διαβήτης τύπου 1 ονομαζόταν νεανικός διαβήτης. Ομως, το όνομα άλλαξε όταν οι ερευνητές άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Σύμφωνα με τον Gilad Twig, MD, του Ιατρικού Κέντρου Sheba στο Ισραήλ, “οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι ασθένεια των παιδιών. Αλλά έχει αρχίσει να αυξάνεται έτσι ώστε τώρα το 50% των περιπτώσεων συμβαίνουν μετά την όψιμη εφηβεία”. Και επειδή ο διαβήτης τύπου 1 αυξάνεται μεταξύ των ενηλίκων, αυξάνονται και οι εικασίες ότι μπορεί να έχει σχέση με παράγοντες του τρόπου ζωής.

Κίνδυνος τύπου 1 που συνδέεται με το ΔΜΣ μεταξύ των εφήβων

Οι ερευνητές συνέλεξαν δεδομένα υγείας για σχεδόν 1,5 εκατομμύρια 17χρονους (58% άνδρες, 42% γυναίκες). Υποβλήθηκαν σε ιατρικές αξιολογήσεις πριν ξεκινήσουν τη στρατιωτική τους θητεία στο Ισραήλ το 1996 και στη συνέχεια παρακολούθησαν το ιστορικό υγείας τους μέχρι το 2016.

Στην αρχή της μελέτης, κανένα από τα άτομα δεν έδειξε ανωμαλίες στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Όμως, τα επόμενα χρόνια, παρατηρήθηκαν 777 περιπτώσεις διαβήτη τύπου 1. Στη συνέχεια, σε μια διάμεση παρακολούθηση περίπου 11 ετών, οι ερευνητές ανέλυσαν τη συχνότητα εμφάνισης διαβήτη τύπου 1 από διαφορετικούς ΔΜΣ.

Διαπίστωσαν ότι όσο υψηλότερος ήταν ο ΔΜΣ σε μια ομάδα ατόμων, τόσο πιο πιθανό ήταν να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 1. Το έκαναν αυτό χρησιμοποιώντας “αναλογίες κινδύνου”. Εναν τρόπο μέτρησης του πόσο συχνά συμβαίνει ένα αποτέλεσμα σε μια ομάδα σε σύγκριση με μια άλλη.

Για να μελετήσουν οποιαδήποτε σχέση μεταξύ υπέρβαρου και διαβήτη τύπου 1, οι ερευνητές υπολόγισαν τις αναλογίες κινδύνου για τους ΔΜΣ σε διαφορετικά εύρη της κλίμακας. Προσδιόρισαν ότι η αναλογία κινδύνου για τους ΔΜΣ στο 50ο έως το 74ο εκατοστημόριο ήταν 1,05. Για το 75ο έως το 84ο εκατοστημόριο ήταν 1,41. Για όσους ήταν υπέρβαροι ο λόγος κινδύνου ήταν 1,54 και για εκείνους που ήταν παχύσαρκοι ήταν 2,05.

Έφηβοι με περίσσειο βάρος και κίνδυνο για διαβήτη τύπου 1

Με άλλα λόγια, όσο αυξανόταν ο ΔΜΣ, αυξάνονταν και οι πιθανότητες εμφάνισης διαβήτη τύπου 1. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές υπολόγισαν ότι για κάθε αύξηση πέντε μονάδων στο ΔΜΣ υπήρχε 35% μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης διαβήτη τύπου 1. Η ιδέα ότι υπάρχει μικρή ή καθόλου σχέση μεταξύ του διαβήτη τύπου 1 και του υπέρβαρου σίγουρα αμφισβητήθηκε.

Το ερώτημα τότε έγινε. Γιατί; Οι ερευνητές μπορούσαν μόνο να κάνουν εικασίες. Το πρώτο έχει να κάνει με αυτοάνοσες παθήσεις. Φαίνεται ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ των αυξημένων επιπέδων δύο χημικών ουσιών του σώματος και της φλεγμονής. Η φλεγμονή είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει στον διαβήτη.

Μια άλλη πιθανότητα βασίζεται σε κάποια μέτρια στοιχεία ότι τα υπέρβαρα άτομα έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο έκφρασης αυτοαντισωμάτων. Μια κατάσταση που φαίνεται να συνδέεται με τον διαβήτη τύπου 1. Άλλες πιθανότητες περιλαμβάνουν ανεπάρκεια βιταμίνης D, δίαιτα υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά και μικροοργανισμούς στο γαστρεντερικό σύστημα ή τη μικροχλωρίδα του εντέρου.

Τέλος, υπάρχει η υπόθεση του “επιταχυντή”, σύμφωνα με την οποία ότι τόσο ο διαβήτης τύπου 1 όσο και ο διαβήτης τύπου 2 είναι η ίδια διαταραχή και ενισχύονται από τον θάνατο των βήτα κυττάρων, την αυτοανοσία των βήτα κυττάρων και την αντίσταση στην ινσουλίνη.

Επειδή η αντίσταση στην ινσουλίνη προκαλείται από την αύξηση του σωματικού βάρους, το κοιλιακό λίπος και τον ανενεργό τρόπο ζωής, είναι πιθανό η παχυσαρκία να είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει στον διαβήτη τύπου 1. Εν ολίγοις, σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, ο τρόπος ζωής φαίνεται να παίζει πράγματι ρόλο.

Με πληροφορίες από Diabetes Self – Management