Τουλάχιστον 10 ενήλικες ασθενείς που διαγνώστηκαν πρόσφατα με διαβήτη τύπου 1 και έλαβαν θεραπεία με σεμαγλουτίδη, η οποία έχει εγκριθεί μόνο για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2, μπόρεσαν να αποφύγουν τις ενέσεις ινσουλίνης μετά από 3 μήνες. Μάλιστα, επτά ασθενείς κατάφεραν να μην κάνουν ενέσεις βασικής ινσουλίνης μετά από 6 μήνες, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύθηκε στο “New England Journal of Medicine”. 

Η σεμαγλουτίδη εισήχθη πριν από 10 χρόνια για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2. Ο αγωνιστής GLP-1 προάγει την απελευθέρωση ινσουλίνης από τα β-κύτταρα, η οποία μπορεί να μειώσει τη γλυκόζη του αίματος σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 (καθυστερώντας τη γαστρική κένωση και ίσως μέσω μιας άμεσης επίδρασης στον εγκέφαλο, μειώνεται η όρεξη, γεγονός που διευκολύνει την απώλεια βάρους σε παχύσαρκα άτομα).

Η σεμαγλουτίδη δεν έχει εγκριθεί για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 1 και δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις καθημερινές ενέσεις ινσουλίνης.

Ο διαβήτης τύπου 1 είναι μια αυτοάνοση ασθένεια. Η αύξηση του σακχάρου στο αίμα είναι αποτέλεσμα της καταστροφής των β-κυττάρων. Εάν λείψουν οι εγκαταστάσεις παραγωγής, φάρμακα όπως η σεμαγλουτίδη δεν μπορούν πλέον να αυξήσουν την παραγωγή.

Στην αρχή της νόσου, η κατάσταση είναι διαφορετική. Στους περισσότερους ασθενείς με διαβήτη τύπου 1, υπάρχει συχνά μια προσωρινή αποκατάσταση της παραγωγής ινσουλίνης κατά τις πρώτες εβδομάδες μετά τη διάγνωση. Οι ασθενείς μπορούν στη συνέχεια να τα καταφέρουν προσωρινά με λιγότερη ινσουλίνη, αλλά συνήθως δεν μπορούν να απαλλαγούν εντελώς από την ενέσιμη χρήση της.

Η αιτία δεν είναι γνωστή. Γεγονός είναι, ωστόσο, ότι εξακολουθεί να υπάρχει υπολειμματική παραγωγή ινσουλίνης κατά το διάστημα αυτό. Μπορεί να μετρηθεί με τον προσδιορισμό του C-πεπτιδίου. Οι 10 ασθενείς που αναφέρθηκαν από τον Paresh Dandona από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Μπάφαλο και τους συναδέλφους του είχαν ακόμη τιμή νηστείας 0,65 ng/ml κατά τη διάγνωση.

Αυτό βρισκόταν κάτω από τη φυσιολογική τιμή 0,81 έως 3,85 ng/ml (αλλά πολύ πάνω από την τιμή 0,2 ng/ml, η οποία υποδηλώνει “απόλυτη” ανεπάρκεια ινσουλίνης).

Στην αρχή της νόσου, η παραγωγή ινσουλίνης από τον ίδιο τον οργανισμό δεν ήταν πλέον σε θέση να διανείμει τη γλυκόζη στα κύτταρα μετά τα γεύματα. Η τιμή της HbA1c είχε αυξηθεί στο 11,7 %. Σε αυτή την περίπτωση, η θεραπεία με ινσουλίνη ήταν απαραίτητη σε όλους τους ασθενείς.

Επιπλέον, οι ασθενείς ξεκίνησαν τη θεραπεία με σεμαγλουτίδη, αυξάνοντας σιγά-σιγά την εβδομαδιαία δόση από 0,125 mg σε 0,5 mg. Παράλληλα, περιορίστηκε η πρόσληψη υδατανθράκων, αν και οι γιατροί δεν δίνουν περαιτέρω λεπτομέρειες για τη δίαιτα.

Η ηλικία είναι επίσης ασυνήθιστη. Οι ασθενείς ήταν κατά μέσο όρο 27 ετών. Για τους περισσότερους ασθενείς σήμερα, ο διαβήτης τύπου 1 αρχίζει στην παιδική ηλικία.

Σύμφωνα με τον Dandona, η θεραπεία οδήγησε σε βελτίωση των τιμών της HbA1c, κάτι που συμβαίνει συχνά στη φάση του μέλιτος. Στους ασθενείς, ωστόσο, η μείωση ήταν τόσο έντονη που όλοι οι ασθενείς μπόρεσαν αν αποφύγουν τις ενέσεις ινσουλίνης πριν από τα γεύματα μετά από 3 μήνες.

Σεμαγλουτίδη και βελτίωση γλυκόζης αίματος

Όπως ανέφεραν οι διαβητολόγοι, συνολικά 7 ασθενείς δεν χρειάζονταν πλέον καθημερινή βασική ινσουλίνη μετά από 6 μήνες. Η μέση τιμή της HbA1c παρέμεινε ωστόσο κάτω από το όριο διαβήτη του 6,5% μετά από 6 μήνες στο 5,9% και μετά από 12 μήνες στο 5,7%.

Μια τόσο σημαντική βελτίωση της μακροχρόνιας γλυκόζης αίματος είναι ασυνήθιστη για ένα μήνα του μέλιτος, ιδίως καθώς διατηρήθηκε και κατά το δεύτερο εξάμηνο του έτους.

Σε 2 συγκριτικές μελέτες στις οποίες έγινε προσπάθεια παράτασης του μήνα του μέλιτος με imatinib ή tocilizumab, η τιμή της HbA1c αυξήθηκε και πάλι μετά από 6 μήνες.

Μια σειρά περιπτώσεων 10 ασθενών δεν μπορεί να αποδείξει ότι η θεραπεία με σεμαγλουτίδη ήταν υπεύθυνη για το ευεργετικό αποτέλεσμα. Το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι μια τυχαιοποιημένη κλινική μελέτη.

Πηγή: iatronet.gr