Ήταν ακριβώς πριν από 100 χρόνια όταν δύο Καναδοί γιατροί μοιράστηκαν το Νόμπελ Ιατρικής για την ανακάλυψη της ινσουλίνης. Από τότε έχει αποδειχθεί ότι η ινσουλίνη είναι ένα θαυματουργό φάρμακο.

Ο τυπικός τρόπος χορήγησης ινσουλίνης είναι μέσω ενέσεων κάτω από το δέρμα ή εγχύσεων μέσω αντλίας ινσουλίνης. Σε πολλούς ανθρώπους η διαδικασία είναι αμήχανη, καθώς μπορεί να φέρει μαζί της παρενέργειες όπως πόνος από την ένεση, φοβία από τη βελόνα, μικρές περιοχές απώλειας λίπους, περίσσεια ινσουλίνης στο αίμα (υπερινσουλιναιμία). Ένα από τα κύρια προβλήματα για τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης που θεραπεύουν τον διαβήτη είναι ότι ορισμένοι ασθενείς μπορεί να μην τηρούν το πρόγραμμα των ενέσεών τους εξαιτίας των παραπάνω παραγόντων.

Η προφανής λύση για τα μειονεκτήματα της ενέσιμης ινσουλίνης είναι ένα φάρμακο από το στόμα. Το κύριο εμπόδιο για την ανάπτυξη, ωστόσο, ήταν μέχρι σήμερα ότι τα οξέα στο στομάχι καταστρέφουν την ινσουλίνη πριν εισέλθει στην κυκλοφορία του αίματος μέσω του λεπτού εντέρου και του παχέος εντέρου.

Πρόοδος στην ινσουλίνη από το στόμα

Όπως αναφέρει δημοσίευμα του Diabetes Self – Management, σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας ACS Nano, μια ομάδα επιστημόνων από διάφορες ερευνητικές εγκαταστάσεις στην Κίνα αναφέρουν ότι ανέπτυξαν αυτό που αποκαλούσαν “σύστημα μίνι ταμπλέτας βασισμένο σε αυτοκινούμενους μικροκινητήρες” για χορήγηση ινσουλίνης από το στόμα. Οι Yingfeng Tu, Fei Peng, Kun Liu και οι συνεργάτες του ξεκίνησαν τη διαδικασία επικαλύπτοντας ηλεκτροστατικά μικροσκοπικά σωματίδια μαγνησίου με ένα διάλυμα που περιέχει ινσουλίνη και λιποσώματα, τα οποία είναι μικρά σφαιρικά σακουλάκια που είναι σε θέση να εγκλωβίζουν φάρμακα για διανομή στο σώμα.

Στη συνέχεια ανακάτεψαν αυτά τα σωματίδια με μαγειρική σόδα και τα διαμόρφωσαν σε μίνι ταμπλέτες μήκους περίπου 3 χιλιοστών. Επικάλυψαν τα δισκία με ένα διάλυμα αμύλου που τα προστάτευε στο ταξίδι τους στο όξινο περιβάλλον του στομάχου και στο λεπτό έντερο. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού τα μικροσκοπικά σωματίδια μαγνησίου αντέδρασαν με το νερό, το οποίο προκάλεσε την απελευθέρωση φυσαλίδων αερίου υδρογόνου. Αυτές οι φυσαλίδες λειτουργούσαν ως “μικροκινητήρες” που οδήγησαν την ινσουλίνη στην επένδυση του παχέος εντέρου, όπου απορροφήθηκε στην κυκλοφορία του αίματος. Η επικάλυψη αμύλου, σύμφωνα με τους ερευνητές, έδωσε τη δυνατότητα στην ινσουλίνη να διασπαστεί στο περιβάλλον του παχέος εντέρου.

Τα χάπια ινσουλίνης μειώνουν το σάκχαρο στο αίμα σε αρουραίους

Όταν η ερευνητική ομάδα δοκίμασε τα δισκία της σε αρουραίους, παρατήρησε ότι τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα των τρωκτικών μειώθηκαν σημαντικά για περισσότερες από πέντε ώρες. Επιπλέον, τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα που επιτεύχθηκαν από τα δισκία που βασίζονται σε “μικροκινητήρα” ήταν σχεδόν τόσο χαμηλά όσο αυτά που επιτυγχάνονταν με την ενέσιμη ινσουλίνη. Απομένει να γίνει πολλή δουλειά για να γίνει η τεχνολογία διαθέσιμη για τον άνθρωπο. Ωστοσο, οι ερευνητές έγραψαν: “Το σύστημα μίνι ταμπλέτας που βασίζεται σε μικροκινητήρες μπορεί όχι μόνο να διευρύνει τις βιοϊατρικές εφαρμογές αλλά και να προσφέρει μια ελκυστική στρατηγική για στοματική χορήγηση φαρμάκων που αντιπροσωπεύονται από την ινσουλίνη”.